[phpBB Debug] PHP Warning: in file [ROOT]/includes/bbcode.php on line 384: preg_replace(): The /e modifier is no longer supported, use preg_replace_callback instead
Proletari Forum & Italia Forum • View topic - 120 VJETORI I LINDJES SË IMZOT GASPËR THACIT

120 VJETORI I LINDJES SË IMZOT GASPËR THACIT

Gjithcka mbi naten e erret 45vjecare komuniste shqiptare

Moderators: Laert, I-AMESHUAR

120 VJETORI I LINDJES SË IMZOT GASPËR THACIT

Postby Laert » 16 Apr 2009, 21:03

Nga Fritz RADOVANI:
Image


Imzot Gasper Thaçi asht Argjipeshkvi i fundit Metropolitan i Shkodres, mbasi në rregjimin komunist pat vetem Ipeshkvij, të cilët mbas Tij ishin Imzot Bernardin Shllaku, që ishte Ipeshkëv i Pultit dhe erdhi në Shkoder dhe, ma vonë në vitin 1952 u shugurue Imzot Ernesto Çoba, i fundit Ipeshkev i Shkodres. Imzot Thaçi vjen nga një familje e njohtun e qytetit të Shkodres për intelektual të shquem. Ka le në Shkoder me 23 Janar 1889 dhe ka vazhdue studimet në vendlindje. Asht i brezit klerikal të prëgatitun në Austri, n’Insbruck dhe mbasi përfundoi studimet e larta teologjike atje, u shugurue meshtar në Shkoder, me 21 Shtator 1911, emnohet si famullitar në Dioçezin e Sapës. Deri në vitin 1929 asht ndër disa katunde të Zadrimës, Nënshat, Dajç dhe Qelëz të Pukës.
Në vitin 1930 asht famullitar i Shkodres. Nga Delegati Apostolik Imzot Giovani Della Pietra me datën 19 Mars 1936 shugurohet Argjipeshkëv i Metropolit të Shkodres, kohë në të cilën vdes Imzot Lazër Mjedja. Sekretar kancelar i Tij asht Dr. Don Tomë Lacaj, një nga klerikët ma me vlerë në fushën e kulturës dhe të drejtave kanunore të Kishës.
Imzot Thaçi ka shërbye plot 10 vjet në detyrën e Argjipeshkvit, por duhet cilësue se koha e shërbimit në rregjimin komunist edhe pse kje vetëm dy vjeçare, la një histori që u quejt me të drejtë “e pafund”, mbasi të gjitha dallgët e Kishës dhe të Klerit Katolik janë kenë shkapetë për Fëtyren e Imzot Thaçit. Imzot Gasper Thaçi jo vetëm dijti me drejtue aso kohe të vështirë Kishën, por edhe organizoi në mënyrë të saktë dhe të përpiktë edhe ate që ma vonë i rezistoi me nderë dhe pa u turpnue fortunës shkatrrimtare të komunizmit. E nuk duhet harrue se përballë Tij ishin fanatikët ma përbindsh anadollak që drejtonin partinë dhe shtetin komunist shqiptar Enver Hoxha dhe Mehmet Shehu, të njohtun nga Imzot Thaçi dhe Don Tomë Lacaj që me datën 24 Mars 1945, kur mbas Vorrezave të Rëmajt pushkatuen me grupin e Prenkë Calit edhe poetin e latrarin e madh Don Ndre Zadeja. Fëtyrat e tyne në të vërtetë ishin zbulue një muej ma përpara me 5 Mars 1945, kur në Tiranë, pushkatuen të cunguem kambësh me sharrë druevari publicistin e opozitarin e madh Don Lazër Shantoja me atdhetarin Sulçe Beg Bushati. Vrasja në pabesi e At Lekë Lulit që ishte angazhue me forcat e Legalitetit, siç tregonte At Konrrad Gjolaj, i kishte krijue njëfarë pesimizmi në ndërgjegje Imzot Thaçit, mbasi At Lekë Luli para se me u angazhue me Luftën Nacional Çlirimtare, ishte konsultue me Imz. Thaçin ashtu si edhe Don Luigj Pici që pësoi të njajtin fat në Reç në vitin 1946, nga komunistët. Nga ajo pabesi Imzot Thaçi nxori si përfundim se Kleri nuk duhet me u përzi ma në politikë, gja që u reflektue tek Provinçiali i Françeskanve të Shqipnisë At Mati Prennushi, në letrën që i drejtoi të gjithë klerikve françeskan të gjithë Shqipnisë në vitin 1944, “që asnjë klerik nuk lejohet me u marrë dhe me u angazhue me politikë”. Këtu fillon paknaqësia e komunistave që merr formën e preme dhe pa asnjë lëshim nga ana e Imzot Thaçit, në fillim të vitit 1945, kur sherbëtori besnik i Enver Hoxhës Sejfullah Maleshova, kërkon nga Imz.Thaçi që, At Gjon Shllaku me formue një Parti me parime Demokristjane për zgjedhjet e 2 Dhetorit 1945, gja e cila u refuzue pa u diskutue fare përveç se me Provinçialin At Mati Prennushi. Largimi i Delegatit Apostolik Leone G. Nigris nga Shqipnia me 5 Maji 1945, zbulon zyrtarisht edhe politiken e qeverisë së re të Tiranës komuniste ndaj Vatikanit dhe Papës. Para largimit përfundimtar të tij nga Shqipnia Ai u takue me Sekretarin e Argjipeshkvit Don Tomë Lacën dhe ndihmës Sekretarin e Tij, Don Mark Hasin, të cilët asnjeni nuk pranuen me u largue nga Atdheu. Jo larg por mbas një viti të dy do të arrestohen dhe do të vuejnë dënime të randa, mbas pretencave të prokurorve të dënuem me vdekje, me pushkatim. Don Mark Hasi e mbylli edhe jetën në vitin 1981 në kampin e shfarosjes komuniste në Ballsh, i dënuem me 25 vjet burg.
Imzot Thaçi, kur u shugurue Argjipeshkëv, më ka pas tregue Don Mark Hasi aty nga viti 1962, asht sëmurë randë në ceremoninë e zgjatun prej disa orësh dhe prej asaj ditë nuk asht sherue kurrma nga sëmundja e zorrës së trashë, që ma vonë asht kombinue me një diabet të randë e, që të dyja bashkë ma vonë u bane shkaku i vdekjes së Tij. Këto smundje Ai i përballoi me shumë trazime nga Sigurimi i shtetit, i cili kontrollonte çdo lëvizje të Tij, aqsa shumë vetë e kanë quejtë até kohë “arrest shtëpije”, sëpse Ai evitoi çdo takim me të gjithë autoritetët shtetnore, tue u “justifikue si i sëmurë” që nga Mehmet Shehu e deri tek Tuk Jakova etj. Asht takue vetëm me Enver Hoxhën kur i ka thirrë të dy bashkë me Imzot Vinçenc Prennushin, Argjipeshkëv i Durrësit dhe i ka kerkue shkëputjen e Kishës Katolike Shqiptare nga Vatikani, gja të cilën nuk ia kanë miratue asnjeni aty në atë takim.
Ngjarjet e ndodhuna në Shkoder në mesin e vitit 1945, në lidhje me refuzimin e Imz. Thaçit ndaj kërkesës së Sejfullah Maleshovës, dhe organizimi e formimi i Organizatës antikomuniste “Bashkimi Shqiptar” nga seminaristi Mark Çuni në Seminarin e Jezuitve, trathtia e dy antarve të organizatës me zbulimin dhe denoncimin e saj nga Zef Kuçi, nga fundi i vitit 1945, arrestimet e bame në masë nga Sigurimi i shtetit në prag dhe mbas votimeve, akuzat e rreme ndaj At Giovani Faustit SJ., At Danjel Dajanit SJ. dhe At Gjon Shllakut OFM., veshja e Tyne me ata akuza false për me realizue pushkatimin e Tyne me 4 Mars 1946 janë kenë shtysat kryesore ma të forta për shkatrrimin shëndetsor të Imz. Thaçit, i cili me datën 26 Maji 1946, mbyllë sytë tue “ndigjue me veshë” deri në çastin e vorrimit të gjitha vëprimet e spijunve komunista, të cilët edhe në momentët e fundit organizojnë të gjitha forcat me pengue funeralin, pjesmarrjen e qytetarve e të rinisë shkodrane në vorrim të Argjipeshkvit të paharrueshëm për të gjithë qytetin. Studentët katolik të gjimnazit të Shtetit kërcejnë nga dritaret për me shkue në Kishën Kathedrale, ku do të thohej Mesha solemne me korin e drejtuem nga Prenkë Jakova dhe muzikanti At Filip Mazrreku. Vetë Zv. Delegati Apostolik Imzot Frano Gjini, drejtonte ceremoninë. Predikatari i njohtun në oratori Imzot Gjergj Volaj, do të bante me fjalën e Tij prekse një popull me kja...Pjesmarrja e të gjithë klerikve të Shqipnisë, murgeshave të të gjitha urdhnave, bashkimi i xhakojve të dy seminareve të jezuitve dhe fretenve ndonse të shpërndamë dhe të mbyllun nga shteti, ka tronditë aq shumë pushtetin komunist, sa me të drejtë At Konrrad Gjolaj do të shkruejnë se:
“Punën e bame deri at’ditë me rininë, ia prishi një arkivol..
Rinia shkodrane i dha me kuptue komunizmit se, na nuk mposhtemi, se na do të vazhdojmë rrugën e ndritun ndër shekuj nga Kleri, se na jemi filizat e kombit që ju nuk mundeni me na shue, se na asnjëherë nuk trathtojmë Idealet e të Parve tonë dhe, se na nuk e duem kurrë komunizmin!” (Libri “Çinarët” fq. 92).
Një kamjon i vëndosun tërthuer në Serreq për me blokue rrugën ku do të kalonte kortezhi mortor, ndonse u shty nga forca e të rinjve asht kenë simbol i asaj tragjedije që do ti vinte Klerit, intelektualve, rinisë dhe qytetarve shkodranë në kohën që do të vinte mbas. Edhe gjyqet e zhvillueme me klerikë në vitët e “Revolucionit Kultural” të 1967 e deri në dënimet e fundit të diktaturës komuniste, në përmbajtjen e tyne kanë ato akuza që kishin “armiqtë e Popullit” të dënuem për funeralin e Imzot Thaçit, i cili gjithmonë ka zanë vend në faqet e para të proceseve të hetuesisë si “Thëmelues” i Partisë Demokristjane Shqiptare, Parti e cila as nuk asht thëmelue, as nuk asht mendue me u formue kurrë, as nuk ka pasë asnjëherë Kryetar as edhe një anëtarë dhe, as nuk asht ba kurrë një mbledhje për me pasë një Parti Demokristjane të organizueme nga Kleri Katolik Shqiptar, mbasi do të sillte ato pasoja që sjellë edhe sot mbas 65 vjetësh, vetëm “përçamje”, sëpse formimi i Saj do të kishte si qellim kryesor afrimin me shtetet e Evropës, gja e cila ishte krejt në kundërshtim me politikën komuniste sllave e orientale që ndiqte atëherë e sot pjesa e angazhueme me politikë në qeveritë shqiptare. Kjo ide do të përfaqësonte vetëm një pakicë të popullit tonë që mund të mbështetej vetëm nga pak musliman që kishin studjue në Evropë Përendimore, ose në gjimnazet e fretënve apo të jezuitve si Myfit Q. Bushati, Xhevat Xhyrezi apo Qemal Draçini e Muzafer Pipa që i mbytën në tortura pa kenë kurr anëtar të kësaj Partije...
Po sikur të ishte kenë formue ajo Parti? – Përgjigjën e ka dhanë At Gegë Lumaj në gjyqin e zhvilluem në Kishën e Murgeshave, me datën 25 Prill 1968 :
“Ka 20 e sa vjet që vazhdoni me akuzue Klerin pa kenë kurrkund Partia, po, ba me pas kenë, çka paskeni dashtë me ba ndër né, ju, kështu edhe po na qitni fare!”
(Dosja nr. 2291, Arkivi i min. Mbrendshme Tiranë, 1998).
Veprat makabre të komunistëve shqiptar janë të paimagjinueshme jo vetëm nga ata që nuk ishin mbrenda kufinjve shtetnor të Republikës Socialiste të Shqipnisë, por edhe nga ata që po rritën në kohën mbaskomuniste të sotme. Asnjëherë nuk ka ndodhë ajo që u ba në vitin 1967 në Shqipni, tue rrafshue veprat e artit, të kultit dhe të fesë e tue marrë Eshtnat e të vdeknve që ishin të varrosun ndër Kisha me i tretë ndër lumejt pranë qytetit...
Edhe Neroni që ka djegë Romën ka një vorr në Itali...
Ndërsa, tek na në Shqipni, hapën vorret e Atyne që kanë vue thëmelet e qytetnimit Evropjan dhe pushtetarët fudull komunist, provojnë ndër gishtat e duerve të tyne unazat e Ipeshkvijve të vdekun për me i vjedhë dhe me ia çue “shoqeve” të tyne komuniste...Kjo ka ndodhë pikërisht me unazen e gjetun në vorrin e Imzot Thaçit...në Kathedralën e Shkodres, kur u këthye në pallat sporti...E këto vepra plaçkitje të turpëshme u vazhduen edhe në të gjitha Kishat e Xhamijat e Shqipnisë nga “komisjonet” e hajdutve të krijuem nga shteti, të cilët vodhën shalldana, kupa, lampadarë, rroba kishe, mbulesa Elterësh, korniza, e deri tek saxhadet e qylymat e Xhamijave, të cilat janë endè sot në shtëpijat e tyne...
Kush asht ai që i falë këta shkatrrues të Atdheut, Fesë, Shtetit, artit dhe kulturës sonë qindra vjeçare, të trashigueme me aq shumë sakrifica dhe mundime?
Shteti Shqiptar forcohet dhe përparon vetem atëherë kur të vehet në vend drejtësia!
Pa drejtësi nuk ka ecje përpara!
Pa drejtësi nuk ka Shtet!
Pa drejtësi nuk ka Pajtim Kombëtar!
Pa Pajtim Kombëtar nuk as Paqë, as Drejtësi!
Imzot Gasper Thaçi asht Ai Argjipeshkëv i Shkodres, që edhe i vdekun “organizoi” Demostratën e Parë antikomuniste në Shqipni me datën 26 Maji 1946.

Melbuorne, Prill 2009.
''Skllavëria jonë vjen nga fakti se i nënshtrohemi Sundimit të Gënjeshtrës, se nuk ia çjerrim Maskën e nuk protestojmë kundër saj çdo ditë”:Martiri Polak, Frati Jerzy Popiełuszko. Në shqipë prej polonishtes Bep Martin Pjetri
"Ku asht Shpirti i Zotit, aty asht Liria"("Ubi spiritus Domini ibi libertas") At Gjergj Fishta
"Të vdekun kanë lindë ata, që Sot Heshtin!"Fritz Kolë Radovani
User avatar
Laert
Drejtues
 
Posts: 4430
Joined: 28 Jan 2009, 13:10

FRITZ RADOVANI ''MOS KENI FRIKË!''

Postby Laert » 18 Apr 2009, 00:39

Nga Fritz RADOVANI:


Asnjëherë deri sot nuk kam pa një vlersim të drejtë dhe të saktë që i asht ba vizitës së Papës Gjon Pali II në Shqipni. Kanë me kalue vite e vite për me mërrijtë ma përpara me kuptue na kush ishte Ky Papë, mandej me dijtë rendësinë e vizitës së Tij në Shqipni apo, ma saktë, vlerën e asaj vizite historike në ekzistencën e Shqipnisë Demokratike...
Në zhvillimet e ngjarjeve të mëdha të Popullit dhe të Shtetit Shqiptar, roli që ka luejtë në gjithë historinë tonë, tue fillue që në kohën e Gjergj Kastriotit Skenderbeut e deri në ate moderne, ku çdo çast diskutohej kenja ose moskenja e tansisë sonë toksore si Shtet, roli i Vatikanit ka kenë gjithmonë vendimtar për fatin tonë. Unë nuk kam në mend me ba përsëritjen e atyne fakteve historike në lidhje me këte që thashë, as përsëritjen e atyne ngjarjeve ku diskutohej se kujt i përket Korça apo Gjinokastra, Kosova apo Çamëria, Hoti apo Gruda, Himara apo Vorio Epiri, por do të cilësoj se rishikimi dhe rivlersimi i të gjitha momenteve kyçe për fatin e Shqiptarve dhe i Tokës së Tyne që thirret Shqipni, asht i lidhun për Eshtnat e Klerit Katolik Shqiptar, i cili tek na asht kenë gjithmonë besnik ndaj Papës dhe Vatikanit që në ekzistencën e Katoliçizmit në Shekullin e Parë të Epokës së Re. Kjo besniki e Klerit dhe e ndjekësve të Besimit Katolik në Shqipni asht vlersue dhe vazhdon edhe sot me u vlersue nga të gjithë Papët e Kishës Katolike. Nëse ngjarjet historike në rrethana të veçanta dhe të vështira kur Shqipnia ishte e okupueme nga forca t’egra dhe shfarosëse të elementit katolik na duket sikur Papët kanë heshtë, jo, se, atëherë, kur duhej çue zani për rimëkamjen e Shteti Shqiptar, asht kenë i pari Vatikani që ka ngritë zanin dhe iu ka ndalue dorën atyne që me “shpatë” kërkonin coptimin e tokës sonë tue fillue nga shtetët fqinjë. Kjo nuk ka ndodhë për asnjë interes të Vatikanit në drejtim të shtrimjes së ndikimit të Tij, por vetëm e vetëm për hirë të sakrificave të mëdha të Popullit tonë, që tue kenë mjaft i vogël në numur ka lanë mbresa të mëdha për me e ruejt me dinjitet Fenë e Krishtit dhe identitetin e Tij në trojet e veta. Merita historike i përket Alpeve sëpse, Ata e kanë pague ma shtrenjtë se kushdo qendresën tue fjetë me armë në nënkrejsën shekullore të cungës apo të gurit palatuem, gja që e dëshmon gjaku i derdhun rrëkajë ndër ato vise.
Mbas ardhjes në pushtet të komunistëve në Shqipni, në muejn Maji 1945 u ba edhe shkëputja zyrtare e Shqipnisë nga Vatikani. Shqipnia hyni në rrjedhën e Evropës Lindore jo me dëshirën e saj, por e dhunueme nga vëndimet historike të shteteve të Mëdha. Fati i saj u vëndos në Jalta nga dy kokëkrisunit e shpartalluesit e Evropës Rusveltit dhe Stalinit, pasoja të cilat vazhdon me i pague edhe sot jo vetëm kontinenti plak por edhe vetë Amerika.
Një ndër shtetet që e ka pague shumë randë peshën e diktaturës komuniste dhe, që nuk e ka meritue për asnjë arësye atë dhunë e përsekucion asht kenë edhe Polonia. Për me u përjetsue okupacioni rus aty u pat vëndosë edhe qendra e forcave okupuese të “Traktatit të Varshavës” pikërisht, në Poloninë heroike të Luftës së Dytë Botnore kundër nazizmit.
Tokat e përmbytuna me gjakun e Martirve të Atdheut njëditë Ato do të shpërthejnë, do të plasin sikur t’ishin vullkane dhe, prej Tyne do të dalin frutet e sakrificës dhe të heroizmit që nuk humbin kurr, nuk tretën as nuk shuhën por, gurzohen dhe ngrihën lartë tue ngritë ndër Ata vende Monumentët e Përparimit të njerzimit. Edhe Shqipnia, ndonse shumë e vogël por edhe Ajo si kokrra e grunit që thotë Shën Gjoni Apostull, kjoftë edhe një kokërr e vetme, kur bie në tokë dhe kalbët ban aq shumë frute sa të shtuemit nuk ka fund...kështu, edhe Martirët e këtij Populli kaq të vogël ranë me heroizëm të pashoq nën diktaturat e njëmbasnjëshme, por së fundi bijtën...dhe frutët e Martirizimit do të jenë të pafund...
Ardhja e Kardinalit Vojtila me 16 Tetor 1978 si Papë në Vatikan, nuk asht vetëm një akt i posaçem historik, por asht një akt i ndryshimit të rrugës së historisë në kohën moderne, ku njerzimi dhe kryesisht Evropa, e cila ishte plotësisht e zhytun në moçalin e diktaturave të njëmbasnjishme të Shekullit XX, apo shekullit të fluturimeve kozmike... kur Bota ndahej në disa klasifikime, tue mos hy me përsëritë se në cilën “botë” ishte atëherë dhe vazhdon me kenë edhe sot Polonia apo Shqipnia...na duhet të ndalohemi vetëm në një fakt: Në Vatikan Kardinali Vojtila vjen Papë mbas 445 vjetësh të kenjes së Tyne italian. Ai vjen nga Polonia kur endè zgjedha komuniste asht mbi Popullin Polak dhe, që në vitin 1980 Ai di se, karrshi tokave të lame me gjak shqiptarësh në Jugun e Italisë n’Otranto, ku u bane betejat e famëshme kundër pushtuesve turq, asht prap sot një popull i vogël që po vuen shumë nga diktatura tjetër.. “.asht Populli Shqiptar, për të cilin unë lutem përditë...”
Ardhja Papë e Gjon Palit II ka dy shpjegime me shumë vlerë për me u kuptue sësa i Madh qendron Portreti i Tij në Historinë Botnore: Ai vjen nga një vend ku vazhdon me kenë komunizmi stalinjan në pushtet dhe, pikërisht, një Kardinal Vojtila që e ka provue até mbi shpatullat e Tija, por vjen pikërisht në Selinë Botnore të Katoliçizmit, në Vatikanin Dymijvjeçar, kur atij komunizmi totalitar “Ai i zbuloi anën shpirtnore të Njeriut”, Ky dhe vetëm Ky asht misteri i Madhështisë së Tij, sëpse askush para Tij nuk ka mujtë me kuptue anën shpirtnore të Njeriut në sistemin totalitar dhe me e zhbërthye ate si Gjon Pali II.
Sistemi komunist që në lindje të tij asht sistem i mbërthyem ndër kriza ekonomike, sëpse lindë dhe zhvillohet në shtete të mbrapambetuna në ekonomi, por vazhdon me kenë “sundues” i pamëshirshëm për dekada të tana, sëpse klasa që pasunohet ushtron dhunën e diktaturës mbi masat e gjana të krejt një populli, tue e shfrytzue dhe vorfnue përditë dhe ma shumë dhe, njëkohësisht, tue e mbajtë nën frenin e terrorit. Frika, terrori dhe vorfnia vijnë e depersonalizojnë njeriun deri në shkallën ma të ultë të njohtun në rendin skllavopronar.
Pikërisht këtu, në këte moment historik të shoqnisë njerzore të Evropës Lindore, asht Kardinal Vojtila që zhbërthen prangat e tiranisë komuniste me tri fjalë të vetme:
“NON ABBIATE PAURA !”, “MOS KENI FRIKË !” sëpse, njeh parimin filozofik të Historisë: “Kur një Popullit i ikë frika, shpejt Atij i vjen LIRIA !” dhe, menjëherë mbas takimit me R.Regan në Qershor 1987, Vojtila shpartallon komunizmin me Kristjanizëm... pra, pa gjakderdhje dhe me paqë, por jo me paqë nën kamxhik dhe kallashnikov...
Kujtoni për një moment takimet dhe bisedat me Regan dhe Gorbaçov. Asnjë takim nuk asht ba në bazat e rraketave, bunkeret, nëndetëset apo zonat e fluturimeve kozmike, por në dhomën e pritjes së Papës Gjon Pali II, në një tavolinë kuadrate, të lëmutë, të bardhë, të pastër dhe të ndritëshme siç ishte Ai vetë, ku, mbështetëshin vetëm katër duer...që posa lidheshin Burrnisht njena me tjetrën: “nënshkruenin marrveshje paqe dhe dashnije të pakufi për mbarë Njerzimin!”, ja, pra, Ky ishte Papa Polak Karol Vojtila që ndryshoi Historinë!
Ky ishte Ai Burrë “që lutej çdo ditë për Popullin Shqiptar dhe për të Shqiptarët e të gjitha Besimeve...” Ky ishte Ai Burrë që do të thente akujt shekullor të Adriatikut dhe do të shpartallonte Perdën e Hekurt gjysëm shekullore të komunizmit, acari siberian i së cilës na kishte izolue nga krejt Bota Përparimtare!”.... Ky ishte Polaku Vojtila, që kur Bashkimi Sovjetik kërcënoi Poloninë për lëvizjet demokratike atje, deklaroi: “Nëse një ushtar sovjetik do të shkelin kufinin polak, unë do të çveshëm si Papë dhe do të shkoj me luftue për Lirinë e Atdheut tem!” ...Ai dinte me çmue Lirinë dhe Pavarësinë e Popujve të të gjithë Botës dhe, jo, pa qellim tha në Kathedralën e Shkodres së dhunueme: “Historia endè nuk e ka njohtë atë që ka ngja në Shqipni. Pra, të dashtun Shqiptarë, drama e juej duhet me i interesue gjithë kontinentit evropjan! Asht e domosdoshme që Evropa mos të harrojë!”...

Ky, pra, ishte Ai Burrë që i kujton Evropës se çka duhet me dijtë por, edhe çka nuk duhet me harrue! Asnjëherë këto fjalë të Vojtilës nuk do të mund të quhen kujtesë, as në historinë e Shqipnisë dhe as në ate të Evropës, por asht një vërejtje e randë që Papa i ban Evropës, dhe Historisë së saj: “Historia endè nuk e ka njohtë ate që ka ngja në Shqipni..” Por, nuk mjaftohet me kaq, mbasi Ai e di se Evropa kjoftë edhe pjesërisht nuk asht aq e paditun për çka asht ba tek na, prandej, fati i Shqipnisë nuk duhet të mbesin në dorën e “një pjesës” së Evropës, por “drama e juej duhet me i interesue gjithë kontinentit evropjan!”,
pra “duhet”, asht detyrë, asht kusht dhe jo mundësi që mundet ose jo, por, madje, prap ma e theksueme “Asht domosdoshmeni që Evropa mos të harrojë!”...
E, çka mos të harrojë? Të mos harrojë të tashmen por, as të shkumen...sëpse, këtu, asht fjala pikërisht për vendin që mbrojti Ate Evropë nga invazioni turk, po, që Ajo, e “ka harrue” ose ma mirë me thanë se ban sikur e ka harrue...
Ja, pra, kjo asht “domosdoshmenia” e Shqipnisë së Lirë dhe Demokratike!
E në darkë asht po, Ai, Papa Gjon Pali II, që përballë Mikut të Vet Gjergj Kastriotit Skenderbeut, në sofren bujare e mikpritëse Shqiptare, me 25 Prill 1993 në Tiranë, tha:
“Shqipni qëndro në naltësinë e kësaj Beteje të Madhe!”...
Image
Melbourne, Prill 2009
''Skllavëria jonë vjen nga fakti se i nënshtrohemi Sundimit të Gënjeshtrës, se nuk ia çjerrim Maskën e nuk protestojmë kundër saj çdo ditë”:Martiri Polak, Frati Jerzy Popiełuszko. Në shqipë prej polonishtes Bep Martin Pjetri
"Ku asht Shpirti i Zotit, aty asht Liria"("Ubi spiritus Domini ibi libertas") At Gjergj Fishta
"Të vdekun kanë lindë ata, që Sot Heshtin!"Fritz Kolë Radovani
User avatar
Laert
Drejtues
 
Posts: 4430
Joined: 28 Jan 2009, 13:10

DY VLLAZNËT TË NJË OXHAKU PËR 35 VJET...

Postby Laert » 28 Apr 2009, 14:48

Nga Fritz RADOVANI:


Shumë kujt mund ti duket çudi sësi dy vllazën pa pasë asnjë të keqe njëni me tjetrin për 35 vjet nuk kanë folë kurr bashkë, tue kenë të një oxhaku. Ndokush mendon menjëherë se shkatare mund të jenë...dikush tjetër fajson plakën, dikush kushrinjtë... por, askush nuk mund të kuptojnë se këta dy vllazën janë dy Klerikë Katolik të nderuem...dhe, nuk kanë aspak të bajnë me hipotezat e sipërmendueme të tonat. Sikur të lexonim një libër apo të kishim mundësi me pa një film me jetën e këtyne dy vllazënve, në fund do të thonim me vete: “Çfarë fantazije kanë artistat, apo çfarë ideje i ka lindë atij regjizori me sajue me këta dy vllazën, pavarësisht se kjo asht fantazi, se në jetë nuk mundet me ngja dishka kështu!...”
Shqipnia asht shumë e vogël. Shkodra edhe shumëherë ma e vogël! Shtëpija ku asht zhvillue ngjarja as nuk krahasohët me asnjenën, prandej edhe asht e vështirë me u besue se kjo asht ngjarje e vërtetë e ndodhun, madje, edhe në një Shqipni të izolueme nga Bota, ku njerzit me vështirsi qarkullonin nga një qytet në tjetrin...se për jashta Shqipnie nuk bahej fjalë fare e, sidomos, për Klerikët as nuk mund të mendohej aspak...përveç arratisjes.
Shkodra dhe historia e saj janë kenë subjekt i shumë ngjarjeve tronditëse në histori, prandej edhe populli i saj me të drejtë krenohet për të kaluemen e lavdishme. Komunizmi sadist enverian në Shkoder ka eksperimentue të gjitha thanjet e fantazitë e Leninit, Stalinit, Mao Ce Dunit, Pali Miskës, Hekuran Isajt, Lenka Çukos apo Ramiz Alisë me shokë...
Lenini në 1922, thonte: “...Të asgjësojmë qëndresën e priftënve dhe të murgeshave me një mizori të tillë që t’a mbajnë mend me dekada të tana!...”
Çdo gja që nevojitëj me zbatue këte thanje e ke gjetë në Degën e Mbrendshme të qytetit Martirë të Shkodres, madje, edhe pak ma zi se i ka shkue mendja këtyne “klasikve” të marksizëm – leninizmit apo pasuesve të tyne kriminel e gjakatarë të pashoq...sëpse, aty u grumbulluen sherbëtorët e shovenistëve sllav, fanatikët antikatolikë, të gjitha fundrritë e padijes së Toskënisë dhe rrënuesit fshataresk të antiqytetnimit Evropjan Përendimor, që mbartë mbrenda vetës doktrina regresive komuniste, përballë Përparimit t’Atdheut!
Ja dhe fakti që vërteton titullin e këtij shkrimi aqsa rrënqethës aq edhe makabër me u mendue se ka ndodhë në një qytet me ma pak se 28.000 banorë në vitin 1946, ku kishte 26 burgje të diktaturës komuniste dhe disa dhetra hetues terrorist e amoral analfabet.
Ngjarja zhvillohet në rrugën Ballabane të qytetit, në shtëpinë e Zef e Çile Jubanit. Nana Çile detyrohet me përballue jetesën tue rrah me dhetra orë tezgjahun, për me rritë tre djelmë jetima. Dy prej tyne zgjedhin rrugën e Meshtarisë, Lazri dhe Simoni. Lazri vazhdon Seminarin e Jezuitve dhe kur ishte endè aty, bie në sy pregatitja e Tij serioze si Meshtar dhe si studjues i mirë në lamën e historisë. Në vitin 1947, në moshen 22 vjeçare e marrin ushtar dhe, asht në pragun e zhdukjes, kur pushkatohet shoku i Tij Don Dedë Maçaj. Pra, Don Lazri atëherë fillon Kalvarin, tue u dënue me 15 vjet burg nga të cilat shumë vite i kalon në burgun famkeq të Burrelit. Mbas 10 vjetësh lirohet nga burgu dhe interrnohet në Gradishtë të Lushnjes, ku qendron edhe 5 vjet tjera aty, deri në vitin 1963...vit në të cilin lirohet dhe vjen në Shkoder. Në periudhën e “Revolucionit Ideologjik dhe Kultural” të 1967 detyrohet me hy në punë në fermën “Perlat Rexhepi” të Shkodres, ku çdo ditë me biçikletë shkon me fitue “kafshatën e gojës”...deri me datën 29 Korrik 1982, që vdes i helmatisun nga një shok i punës i quejtun Marleci, kur po hanin bashkë “bukë me djathë” atë mengjez, prej një domatës që i jep ai. Në spitalin civil të Shkodres, mjekët “nuk dinë me e mjekue”...kështu, në moshën 57 vjeçare Don Lazër Jubani mbyllë “dosjen” e hapun në vitin 1947...si shumë shokë të Tij.
Simoni ishte tri vjet ma i ri, le me 5 Mars 1928. Në vitin 1946 kur mbyllet shkolla e Jezuitve nga komunistët nuk mërrinë me e përfundue, kështu punësohet si infermjer pranë dispenserisë së qytetit. Aktivizohet me sportin dhe asht ndër futbollistët ma të mirë të klubit “Vllaznia” në Shkoder, por gjatë kësaj kohe ndryshon drejtimin e rrugës së jetës, edhe pse i vëllai asht i burgosun vetëm se ishte Meshtar, Simoni ndjekë mësheftas studimet e duhuna dhe me datën 4 Maji 1958, shugurohet Meshtar nga Imzot Errnesto Çoba. Shugurimi i Tij ishte një pranim me vetdije të plotë i një Martirizimi që do ta ndiqte gjithë jetën. Asnjë pikë mëshire nuk do të kishin terroristët komunist ndaj Klerit Katolik Shqiptar në asnjë periudhë të kenjes së tyne në pushtet, gja e cila ishte e kuptueshme për kedo që ia hynte asaj rrugë. Ndërsa, për Don Simon Jubanin ishte edhe e provueme me vëllain e Tij Don Lazrin, i cili asokohe kalbej burgjesh e kampesh të shfarosjes...Kur Don Simoni ka lanë Shkodren dhe asht Meshtar në Mirditë në vitin 1963, Don Simoni arrestohet, kur vëllai i Tij Don Lazri, u lirue nga interrnimi, kështu, Don Simoni i akuzuem, i hetuem, i dënuem, i masakruem dhe i ridënuem, i spijunuem, i dënuem herë dhetë e herë njëzet vjet, kalon jetën 26 vjet në një nga burgjet historike të komunizmit, në Burrel, ku, Ai aty tashti kishte edhe “birucën e Don Simonit” e njohtun nga të gjithë ata që kanë vuejtë në atë burg...Lirohet me amnesti të imponueme nga jashtë në vitin 1989. Kishte 7 vjet që Don Lazri kishte vdekë...
Ishin plot 35 vjet që dy vëllaznit Meshtar të një oxhaku nuk ishin takue kurr me njenitjetrin, nuk kishin ngranë një gostë apo darkë bashkë, nuk kishin asnjë mundësi komunikimi as konsultimi për hallet apo idhnimet e jetes së Tyne, që filluen në vitin 1947 dhe vazhduen deri në vitin 1989...
Por historia e Don Simon Jubanit nuk mbyllet këtu! Meshtari “i pabindun” siç, e kanë quejtë komunistët, vazhdon me ecë shpejtë si gjithmonë edhe mbas atij burgu të tej zgjatun...gja e cila, krijon dyshime tek Sigurimi, i cili me 13 janar 1990, në pragun e Asaj ngjarje të madhe që do të lëkundin thëmelët e komunizmit edhe në Shqipni, pikërisht, atë natë Don Simoni do të arrestohet me shumë shkodranë tjerë, që me datën 14 Janar kishin organizue një Demostratë të heshtun në Sheshin e Dëshmorve të Shkodres, ku mendohej se “edhe mund të rrëzohej monumenti i Stalinit”, për këte arësye xhelati Zylyftar Ramizi me urdhën të diktatorit gjakatar Ramiz Alia, bani ata arrestime që u pasuen me masakra dhe tortura nga të cilat, ata, që i provuen me ditë të tana nuk kanë muejtë me u çue në kambë. Por Don Simoni asht i pafaj. Lirohet, ndërsa, organizatorët e Asaj Demostrate dënohën.
Vrasja e Djaloshit Pëllumb Pllumbaj në tentativë arratisje ishte prap një trathti e re mbi ligjin e aprovuem “me gjobitje” për ata që kapën në kufi. Sigurimi shtetit dhe UDB-ja jugosllave vazhdojnë së bashku, lojën e vjetër të mashtrimit dhe të dorzimit të atyne që mund të mendonin me u arratisë. Askujt nuk i shkon mendja se funerali i Pëllumbit të Ri do të jetë një revoltë e Atyne Heronjve që banin mbi sypet e tyne arkivolin e Atij Djali. Posa korteu mërrinë tek komiteti i partisë së Shkodres, shpërthen dufi i një Populli që ka ndrye në zemër për 45 vjet urrejtjën për komunizmin, Ramiz Alinë dhe Nexhmije....Hoxhën dhe, vazhdon thirrja e Atyne Burrave gjatë gjithë Fushës së Çelës, nga Rusi e deri tek vorret e Stom Golemit, ku me arkivol në krah bahën thirrje për rrëzimin e komunizmit...
Mbas kësaj ngjarje në muejn korrik, duket sikur koha po ecën ma shpejtë. Afrohet muej i Purgatorve, Nandori i 1990. Zakonisht në Shkoder asht tregue shumë kujdes për rregullimin dhe zbukurimin e vorreve në këte muej. Siduket, kur i Ndjeri Gjon Kamsi pat mërrijtë me shpëtue nga shkatrrimi Vorrezat e Rëmajt, ka parandi dishka për Atë ngjarje aq të Madhe që do të ngjasin Aty me datën 4 dhe do të pasohet me datën 11 Nandor 1990, tue u ba Dita e Fitorës së Demokracisë në Shkoder, simbol i mbarë Shqipnisë. Nën një shi e fortunë vjeshte në mes Atyne selvijave të nalta Don Simon Jubani thotë Meshën e Parë, mbas 23 vjetësh të “Revolucionit Ideologjik e Kultural”, të cilin e pat drejtue atëherë në Shkoder, “bilbili” i PPSH, Ramiz Alia. Ndonse, në vitin 1985, pak ditë mbas datës 11 Prill kur pat ardhë në Shkoder, pat lanë porosi: “...shoku Enver na la...armiqtë e partisë kanë për të kërkuar për të prishë unitetin tonë...do të kërkojnë për të gjetur mundësinë e realizimit të qellimeve të tyre të këqija ndaj partisë,...prandaj, të jemi vigjilent, sidomos me pjesën katolike, e cila nuk e ka dashur kurrë partinë. Ata në këte situatë kanë për të kërkuar për të përfituar për të përçarë këtë unitet të partisë sonë...por, kudo që të vëreni një çfaqje të vogël mos prisni, por sinjalizoni partinë, veni prangat dhe jepni plumbin ballit...”.
Dhe, me të vërtetë nga data 4 Nandor e deri me 10 në darkë, mund të thohet se disa apartamente karrshi Vorrezave të Rëmajit kishin aq arsenale armësh në katët e sipërme, sa ndoshta po të përdoreshin, njerzit që do të vriteshin do t’ishin ma shumë sesa të varrosunit aty në 100 vjet që janë hapë Ata Vorre. Vagona të tanë me sampista e ushtarë...gadishmeni nr.1 në të gjitha repartet ushtarake të Veriut. Telefoni i Ramiz Alisë për orë të tana të datës 10 të së shtunës, i jepte urdhna sekretarit të parë të PPSH Shkodres Xhemal Dymbyles, sesi me ba gjakderdhje e terror me datën 11 në Rëmaj, nëse Don Simon Jubani do të guxonte me thanë Meshën e paralajmërueme nga Ai vetë, që me datën 4 Nandor ora 12.00...
Aty nga ora 10.45’ jam nisë me shkue me të gjithë familjen ndër Vorre. Kur ishe tek dera e Vorreve, vërejta shumë Musliman jashta Vorreve të grumbulluem tek dera. Unë për një çast dyshova për ndonjë keqkuptim, përderisa ata ishin në rrugë jashta Vorreve. Njohta një ndër Ata dhe e pyeta se, pse keni ndejë përjashta? Ai më tha: “Ju hyni e shihni Meshë, nëse do të ndërhyjnë forcat speciale dhe ushtarët që janë ndër vagonat e trenit kundër jush, na do të futemi menjëherë mbas tyne dhe do të përdorim armët që kemi në trup dhe mbas këtyne apartamenteve ndër makina...Rrini të qetë se vëllau në ditë të ngushtë njihet, na nuk largohemi prej këtu pa përfundue Mesha...jemi ma shumë se 500 vetë!”...
Uniteti i Popullit të Shkodres në datën 11 Nandor 1990 dhe, tek Xhamija e Plumbit me datën 15 Nandor, asht Modeli i Vllaznimit të Muslimanve dhe Katolikve Shkodranë, që i bashkonte një Truell i Vetëm që quhët Shqipni, e lame me Gjakun e Martirve të Saj: Ndue Pali, Caf Meta, Paulin Pali, Muzafer Pipa, Kolë Prela, Qemal Draçini, Bardhosh Dani e Mark Cacaj e mijra, mijra të tjerë që lindën, luftuen dhe ranë Heroikisht të gjithë bashkë po, pranë Atyne Vorreve, ku ishin Betue mbi gurët e Tokës Nanë Shqipni.
Rinia e sotme Shkodrane, duhet të përulet me Nderim para gurve të Zallit të Kirit dhe, të mundohet “vetëm” me rikujtue: “Pse vdiqën së bashku Këta Vëllazën?!..”
Kurr mos harroni thanjën e një filozofi të madh Shqiptar, At Anton Harapit:
“Lumninë e jep deka, Kunorën e ven Vorri!..”
Me 11 Nandor edhe Don Simon Jubani mbi Ata Vorre vuni një Kunorë dafinash!
E,...unë e pashë me sytë e mijë Atë Burrë me dorë të drejtueme nga një gropë e hapun në Rëmaj, kur, i tha komunizmit:
“Hi ke kenë e, hi ke me u ba!...”
Po, po, Aty,... Aty, ku lindi përjetësisht: “Liria dhe Demokracia Shqiptare”....
Image
Melbourne, 2009
''Skllavëria jonë vjen nga fakti se i nënshtrohemi Sundimit të Gënjeshtrës, se nuk ia çjerrim Maskën e nuk protestojmë kundër saj çdo ditë”:Martiri Polak, Frati Jerzy Popiełuszko. Në shqipë prej polonishtes Bep Martin Pjetri
"Ku asht Shpirti i Zotit, aty asht Liria"("Ubi spiritus Domini ibi libertas") At Gjergj Fishta
"Të vdekun kanë lindë ata, që Sot Heshtin!"Fritz Kolë Radovani
User avatar
Laert
Drejtues
 
Posts: 4430
Joined: 28 Jan 2009, 13:10

SHANTOJA NËN FERRIN E ISH HETUESIT SABRI GODO

Postby Laert » 04 May 2009, 22:57

Fritz RADOVANI:
Image

Tue fillue nga historia e kohës ma të lashtë e deri në ditët tona, jeta e shoqnisë njerzore asht përshkue ndër etapa të ndryshme tue u cilësue si sisteme të asaj kohë. Popujt e ndryshem kanë kalue dashje ose padashje ndër këto etapa, tue lanë secili në truellin e vet një epitaf ose monument për atë kohë të shkueme ndoshta edhe me disa shekuj! Mbas secilit sistem ka ardhë një tjetër që me zhvillimet e veta ka ba shpesh me u harrue ai sistem që ka kalue ose, në shumë raste me u kujtue për keq koha e shkueme.
Në Shqipni pothuej gjithmonë ka ndodhë krejt ndryshej nga vendët tjera. Kjo ka ardhë si pasojë e zhvillimeve tona nën thundrat e zaptuesit, i cili ka kenë edhe shekullor.
Kalimi nga një sistem në tjetrin asht kenë si thotë populli: “Nga shiu në breshën!..” por, për çudi në asnjë epokë Populli Shqiptarë nuk shkoi drejt zhdukjes nga harta gjeografike dhe politike edhe pse ishte ndër vendët ma të vogla në kontinentin e Evropës. Madje, duhet thanë edhe kjo, se Shqiptarët kanë lanë edhe mbresa historike, si bie fjala, koha e artë e Luftave Heroike të Gjergj Kastriotit – Skenderbeut, që asht ma e lavdishmja e jona.
Popujt e vogjel presin e përcjellin pushtues tue shpresue se “njëditë” një “forcë e madhe” do të mendojnë edhe për ta. Pikërisht këta momente historike janë pasue edhe me përkufizime filozofike të popujve që kanë andrrue tue pritë “Lirinë”... Faktorët kryesor të mendimit janë përcaktue nga rrethanat ekonomike të popullit në përgjithsi, mbasi niveli i zhvillimit kulturor asht kenë në stadin ma të ultë, për mos me thanë shumë ma keq se zhvillimi ekonomik. Si shembull mund të kujtohet “koha e bollucës” pra, koha e “bollekut” të cilën, e kujtojmë edhe na si thanje popullore që pëdorej nga pleqtë tonë. Unë cilsova një rasë ku një sistem përcaktohej nga bolleku ekonomik, ndërsa për zhvillimin kulturor të asaj kohë as nuk bahet fjalë. Për me dashtë me shkrue saktësisht për mendimin filozofik të një populli ase një krahine asht e domosdoshme me studjue thanjet popullore të asaj treve apo atij populli që njeriu do me ba studimin. Ky mendim përputhet me studimet e bame shumë vite ma përpara nga At Shtjefen Gjeçovi, Imzot Frano Illija, At Donat Kurti, At Bernardin Pali, Don Aleksander Sirdani etj. kolos të mbledhjes dhe të studimit të mendimit të Popullit Shqiptar. Një thesar i madh për këte temë asht dorëshkrimi i At Donat Kurtit, “Fjalori Frazeologjik i Gjuhës Shqipe”, i grumbulluem për 20 vjet në Burgun e Burrelit, prej 45.000 frazash nga të gjitha trevat e Shqipnisë. Ky dorëshkrim i asht mbajtë autorit nga komanda e burgut ditën e lirimit nga ai burg famkeq. Vepra asht me shumë vlerë se asht grumbullue nga shtresa të ndryshme të shoqnisë shqiptare që kanë pasë fatin e keq me ra në atë burg të mnershëm, ku vuente dënimin edhe dijetari At Kurti.
Shkenctari i madh At Shtjefen Gjeçovi OFM, na la thesarin e çmueshem të studimit të përmbledhun prej Tij në “Kanunin e Lekë Dukagjinit”, vepër e cila asht baza e vërtetë mbi të cilen kushdo që mendon me njohtë shoqninë shqiptare, duhet ti referohet asaj. Aty asht mendimi filozofik, juridik dhe njerzor i një epoke që ka vue thëmelet e Shtetit tonë Shqiptar. Aty njeriu arrinë me kuptue gjenialitetin e një kombi që ka mbijetue tue u luftue në mënyrat ma shnjerzore e barbare me shekuj të tanë nga shtetet fqinjë, madje, tue ruejtë edhe identitetin e vet me kryenaltësi dhe dinjitet të pakrahasueshëm kundrejt tyne.
Pa hy ndër detaje do të sjelli disa fraza të mendimit filozofik në këte vepër:
“Familjen e përbajnë gjindja e shpisë; si të shtohen këta, dahen në vllazni, vllaznia në gjini, gjinia në fise, fiset në flamur e të gjithë së bashku përmblidhen në një Familje ma të haptë, e cila quhet Komb, e kanë një Atme, një gjak, një gjuhë, dhe doke” (zakone F.R.).
“Burri e blenë mundin e të jetuemit e grues, por jo jetën e saj.” (fq. 37).
“Shka asht shpi qi qet tym, do të ketë pronët e veta” (fq. 69).
“Kufini i ngulun një herë, nuk luhet ma” (fq. 73).“Kufini nuk ban lak” (fq. 75).
“Beja (betimi F.R.) lanë gjaqe” (fq. 119).
“Shpija e Shqiptarit asht e Zotit dhe e mikut” (fq. 131).
“Vargu i brezavet të gjakut e të gjinisë, shkon në të pasosun (pafund F.R.) për Shqiptarin e malëvet” (fq. 141).
“Çmimi i jetës së nierit asht një, si për të mirin si edhe për të keqin” (fq. 169).
“Gjaku shkon për gisht” “Shpija e të vramit nuk mujte me ndjekë as me vra tjetër kend prej vllazënsh, nipash a kushrijsh të gjaksorit, posë gishtit – dorasit – “ (fq. 171).
“Goja s’qet kend në gjak por gishti” (fq. 229). “Gjaku thithë gjakun” (fq. 243). Etj.
..........
Jo ma pak vlerë ka edhe vepra e madhe e kohës moderne e Imzot Frano Illisë, “Kanuni i Skenderbeut” (1993), e cila përjetson me fakte organizimin e Shtetit Shqiptar të Gjergj Kastriotit – Skenderbeut, tue vue në thëmel të Tij gurtë e palëkundun të Drejtësisë, element i domosdoshëm për ekzistencën e një shteti në rruzullin toksor.
Ja disa fraza tjera filozofike të këtij Kanuni:
“Kau lidhet për laku, burri për fjale” (fq.105).
“Hangre fjalën çove faqen e zezë ke shtëpia” (fq. 105).
“Lumi ecë, toka s’luen”. “Toka asht e shitun kur të pihet kafja” (fq.110).
“Gjyq e pleqni në gojë të Kanunit janë një” (fq. 121).
“Burrat në kuvend kanë të gjithë njësoj të drejtë fjale” (fq.134).
“Mullisi të fjetmën e ka në një brryl” (fq. 141).
“Nuk ka bé(betim F.R.) mbi bé”. “Çka dau gjyqi, preu tagani” (fq. 157).
“Hjeksi asht fika e katundit” “Shoku asht buk’e krypë” “Shoku nuk shitet” (fq.200)
“Vdekja me nderë asht kapak florini” (fq. 209). Etj...
Sikur studjuesit tonë të pregatitun të marrin në dorë këta thesare dokumentash dhe ti tregojnë botës dhe brezave të ardhshëm se, cili asht mendimi i vërtetë filozofik e juridik i Popullit tonë, kishe me thanë se, edhe shtetet ma të zhvillueme të Botës do të tkurreshin para një mendimi që mund të kenë thanë për ne të pamenduem mirë ose dashakeqës...
Nuk do të hyj me përsëritë mënyren shkencore që studjuesi i njohtun Z. Mergim Korça, ka ba për kapitullin e shumëpërfolun të “Vrasës”, mbasi lexuesi nga ai punim duhet të nxjerrin konkluzionet që koha sot na i kërkon me kambngulje, nëse duam “mos me u skuqë” kur i tregojmë një të huejt se jemi Shqiptarë!
Ata ligjë të shkrueme të atyne 500 e sa vjetve ma përpara në fund të fundit, duhet ti thomi pa ndrojtje para kujtdo, mbasi sot në “Kushtetuta e Kode Penale” të shumë shtetëve të Evropës gjejmë kapitullin “Vrasa” me shumë stërhollime tjera “moderne”, që janë shumë herë ma të turpëshme se ajo “Vrasë”, me të cilën ne na kanë quejt “barbar”!
Askush nuk mund të mohojnë faktin e Burrneshës sonë Shqiptare Nanë Tereza, kur iu dha Çmimi Nobel me 10 Dhetor 1974 dhe, Ju drejtue mbretit Olaf i V, tue i thanë:
“Po e përsëris madhni, aborti asht një vrasje...Ju, jeni një vrasës!...”.
Në vitin 1956 kam pasë rasë edhe fat me njohtë afër Prof. Kolë Alimhillin, profesor i filozofisë që kishte përfundue studimet në Austri. Nga Ai kujtoj një thanje: “Në sistemin komunist profesorët e vërtetë përfundojnë në burg, kur dalin nga burgu, po dolën, shkojnë hamaj e fshesaxhijë ndërsa, hamajt e fshesaxhijtë e vërtetë drejtojnë shtetin.” Pra, në pak fjalë përmblidhej një epokë e tanë historike. Mendimi i Tij konçiz gjithmonë ishte një përkufizim i saktë filozofik...
Në vitin 1962...njohta At Pjetër Meshkallën S.J. Më dha me lexue punime letrare të vetat. Edhe kemi diskutue shumë nga artikujt dhe poezitë e Tija. E tham këte se, mendimet filozofike të çdo fjale që ka shkrue janë volume librash që do të vlenin për edukimin e sotëm të rinisë dhe do të na ndihmonin me u çveshë nga ideologjia e hipokrizisë komuniste.
Në sistemin komunist njeriu mendon tjetër gja, flet prap një gja tjetër dhe vëpron krejt ndryshej nga ajo që ka mendue dhe ka folë.
Frika mbytë të gjitha qelizat e Lirisë së mendimit.
Njerzit i sheh tue u përtypë por asnjëni nuk di çka asht tue hangër, edhe pse asht me tjerë njerëz në sofër, sëpse asht tue mendue se çka kemi me hangër në darkë?...
Më pat pyet një komunist: “A të shkon mendja pse nuk furnizohen dyqanet një natë përpara me të gjithë artikujt që ka nëvojë populli, por lehën për mëngjez e rradhat bahën të pafund?”... Unë ju përgjigja: - Me siguri mungojnë artikujt edhe ndër magazina!... Ai qeshi, dhe, më tha: “Jo, se magazinat nuk furnizohën për dy orë në mengjez, por sikur të ishin në mëngjez dyqanet e mbushuna me të gjitha produktet e nëvojshme, njerzit do të shkonin dhe do të blenin gjithshka i nëvojitet mbrenda dy orësh, mandej, mbas orës 9 të mëngjezit do të uleshin me pi kafe dhe deri në drekë do të shanin e shilonin pushtetin e partinë... kështu, ti je i detyruem me shkue nga një rradhë në tjetrën ku të kalon gjithë dita dhe, njëkohësisht, je nën kontrollin e atyne “shokve” që ju në Shkoder ndër rradha i queni “kasketat”!...
– Edhe kjo asht një “filozofi” në vetvete!
Sikur të shkruheshin libra me thanjet dhe anekdotat e popullit për 45 vjetët e asaj përiudhe të “lavdishme” historike të socializmit në Shqipni, mendimi filozofik i Popullit Shqiptar do të ishte i pakrahasueshëm me vëndet tjera komuniste, sëpse edhe vetë sistemi komunist në Shqipni asht kenë i veçantë nga ata vende.
Edhe pse frika dhe terrori ishin të tejskajshëm, prapseprap, herë në një qoshe e herë në një tjetër shpërthente mendimi i “ndrymë” në trunin e kyçun...
Më tregonte i Madhi Pjetër Gjini: “Mbas disa muejsh që ishte në burgun e Burrelit, kishte mërrijtë edhe i burgosuni Zef Mala, kryetar i grupit komunist të Shkodres. Njëditë e kishte pyet Pjetrin: - mos je kenë ti Pjetër në hetuesi pranë birucës ku ishe unë? – Pjetri i asht përgjigjë se jo, mbasi me të vërtetë nuk kishte kenë kurr pranë tij.
Prap e ka pyet njëherë tjetër dhe Pjetri i ka thanë: - Jo, Zef, më ke pyet edhe njëherë tjetër e po t’ishe kenë nuk ta mohoj...Nuk kam asnjë arësye mos me të diftue!
- Pjetër, kanë kalue gjashtë muej e nuk më hiqet mendsh ai kodosh shkodranit që kam pasë pranë në birucë, - i ka thanë Zefi. – Më pyeti një natë se kush je ti? Unë i thashë se jam Zef Mala. Ai më pyeti prap – Ai Zef Mala i grupit të Shkodres? Unë i përgjigja, po ai jam. Ai prap kërkoi me u sigurue – Bash kryetari i grupit Zefi je ti? – Po, i thashë...
Ai mbasi heshti pak, më tha: “I ké ba hysmetin e tashti ndija lezetin!”...
Zefi ka kërkue me vazhdue bisedën për me e njohtë, po ai nuk i asht përgjigjë ma!...
Jeta ka dhanë prova se njerzit kur janë të ndrydhun, në vuejtje, skam, fukarallek, të survejuem dhe ndoshta edhe të dishpruem, atëherë, shpërthen shpirti në humor... elementi sarkazëm asht i pranishëm kudo...Por, ma e çuditshmja gja asht se në këta momente që unë përmenda ma sipër, nga njerzë fare të thjeshtë shpërthen vullkani i mendimit filozofik i një epoke, i një sistemi, i një periudhe të tanë vuejtjesh, aq fuqishëm sa, dashje ose padashje, ata njerzë bahën të pavdekshëm. Ma sipër tregova raste të thanjeve të disa profesorve, dijetarve apo klerikve dhe të ndonjë përsonaliteti. Sigurisht që vargu i tyne asht shumë i gjatë për aq shumë vjet që Shqipnia ka kalue epokat e saja të mjerueshme, por të arrijsh me dhanë një përkufizim të saktë në kohë torture, kjo asht e jashtzakonshme e ndoshta e pabesueshme por kjo që do të tregoj asht fakt, asht një e vërtetë historike që duhët shkrue.


Nga familja e njohtun shkodrane Shantoja kanë lanë mbresa në politikë, kulturë, art dhe në aktivitetet atdhetare për pavarësi kombëtare që në fillimet e Shek. XX, nga Zefi i madh i tyne, Don Lazri, etj. e deri tek Zefi i ri, që mori emnin e babës së vet, mbasi lindi atëherë kur vdiq i ati, në vitin 1922. Pa dashtë me folë për kolosin Don Lazër Shantoja në fushat e Atdhetarizmit, të publiçistikës apo të emigracionit tij antizogist, do të shenoj se Ai ishte edhe një muzikant i mirfilltë dhe luente në pjano pjesë të muzikës klasike me saktësi dhe kompetencë. Klotilde Shantoja, soprano e njohtun e skenës së operës së parë shqiptare “Mrika” të Prenkë Jakovës, që me plot gojë mund të quhej një “Maria Kalas” e Shkodres. Edhe kësaj shpejt iu ndalue dalja në skenë... Po, i asaj përiudhe asht edhe Zef (ose i thirruni Bep) Shantoja i ri, i fikun në vitët e para të ardhjes së komunizmit në Shqipni. Zefi mbasi përfundoi gjimnazin e jezuitve iu kushtue muzikës dhe u ba njohës i mirë i vjolinës, fizarmonikës dhe mandolinës. Merrte pjesë në orkestrat e shtëpisë së kulturës së qytetit dhe të radios. Në vitin 1949 e marrin ushtar dhe e caktojnë në dhomën e kulturës së repartit ushtarak. Një natë dhoma e kulturës “merr” flakë...Një “sabotim” që Sigurimi e kurdisë po ashtu sikur pat sajue asokohe ngjarjen e paharrueshme të viktimave të Ambasadës Sovjetike në Tiranë. Shkodranët me banim në kryeqytet ishin pika e referimit të masakrave.
Këtu mbyllet jeta normale e Zefit, dhe fillon ajo e njohtuna prej nesh “anormale”... me një përfundim të pasherueshëm, të pafund, rrugë mundimesh e njohtun në atë kohë ndër disa jetë njerzish të mbylluna në çmendina nga përndjekja e Sigurimit të shtetit, gja të cilën mundet dhe duhet ta shpjegonte me saktësi vetëm hetuesi i tij ushtarak Sabri Godo.
Zefi vjen dhe vazhdon të sillet rrugve të Shkodres, tue vazhdue edhe përndjekja dhe survejimi ndaj tij, edhe pse konsiderohej i smurë nga njerzit, tue fillue nga vetë familja, ndonse, Zonja e Tij e nderueme i qendroi besnike pranë derisa ai vdiq...me 6 Shkurt 1979.
Aty nga viti 1970 më tregonte Prof. Gaspër Ugashi, sësi njëditë sheh nga dritaria e tij nalt tek shtëpia ku banonte tek Dugajt’e Reja, poshtë tek dyqanet një rresht të pafund njerzish që prisnin ardhjen e furnizimit me salam. Një grup djelmësh të rinj po qeshnin me të madhe dhe në mes të tyne ishte Zefi. Profesori e njihte Zefin, dinte se smundja psiqike ishte pasojë e torturave të Sigurimit shtetit, sëpse, Zefi, nuk i vuni gishtin asnjë shokut të tij në ushtri kur ai thirrej nga hetuesia... I vjen keq për té dhe zbret nga shkallat, del tek dera me mujtë me e shkëputë nga turma e të rinjve...I flet Zefit dhe e fton për një kafe në shtëpinë e vet derisa të vinë furnizimi i dyqanit. Zefi e pranon ftesën me knaqësi dhe bashkë me Profesor Gasprin i ngjitët shkallave, hyjnë mbrendë dhe drejtohën nga dhoma e zjarrit. Aty ishte një divan ku rrihej rahat dhe aty ulën...Posa, Profesori merr mjetët me pregatitë kafet, Zefi i drejtohet tue i thanë: “Profesor, mue më pelqen me ndejë me këta djelmët e rinjë se qeshëm, kaloj kohën, këta kojtojnë se unë jam i marrë, unë nuk jam i marrë, mbasi ti më njeh me kohë dhe ti e di se unë kam luejt mendësh, për mue janë të marrë ata që nuk lozin mendësh në këte kohë...
Vetëm të marrët nuk çmendën nga ky sistem!”...
Ky Burrë, viktimë e sistemit makabër komunist, ka 30 vjet që nuk jeton ma...
Ky Burrë, na la përkufizimin ma filozofik të atij sistemi ma të urryem të botës:
“Vetëm të marrët nuk çmendën nga sistemi komunist!”...

Melbourne, 6 Janar 2009.
''Skllavëria jonë vjen nga fakti se i nënshtrohemi Sundimit të Gënjeshtrës, se nuk ia çjerrim Maskën e nuk protestojmë kundër saj çdo ditë”:Martiri Polak, Frati Jerzy Popiełuszko. Në shqipë prej polonishtes Bep Martin Pjetri
"Ku asht Shpirti i Zotit, aty asht Liria"("Ubi spiritus Domini ibi libertas") At Gjergj Fishta
"Të vdekun kanë lindë ata, që Sot Heshtin!"Fritz Kolë Radovani
User avatar
Laert
Drejtues
 
Posts: 4430
Joined: 28 Jan 2009, 13:10

PER ME U BA HERO A DUHET KULTURË E MADHE, APO?...

Postby Laert » 20 May 2009, 21:45

Fritz RADOVANI Image

Kur ishim fëmijë të vogjël na pelqenin përrallat e tregimet që na i diftonte gjyshja kur shkonim me ra me fjetë. Shpesh natën tjetër ia kërkonim me na i përsëritë për me mujtë jo vetëm me u argëtue por edhe me mujtë me i mbajtë ndër mend. Ajo nuk pritonte aspak me na plotsue dëshirën tonë aqsa shpesh na tregonte dishka të re...
Sigurisht, këta kujtime vinë e rranjosën në shpirtin e njeriut me kohën tue u ba në kujtesën e tij të paharrueshme. Bashkë me këta kujtime në zemrën e vogël lindë edhe një dashni e pakufishme dhe e përjetëshme për të parët tonë, për ata që na i tregonin këto vepra dhe njëkohësisht edhe për autorët e ngjarjeve që na lmonin aq ambël kapakët e syve dhe na venin me knaqësi aq të madhe me fjetë. Veprat e tyne të trimnisë ishin një “ni-na- na-na” që na paqsonin zemrën dhe na qetsonin shpirtin. Përveç emnave të njohtun figurativ të kohës së vjetër, tregimëve apo legjendave shqiptare, fillueme me njohtë edhe përsonazhet negativ që shoqnonin fantazinë tonë ndër ato “beteja” të forta e të mnershme, që ngjasonin mjaft me të njohtunit e jetës sonë të përditëshme. Nuk mungonin shpjegimet për lugatin, djallin dhe luciferrin që i sundonte këta bakëqinjë në jetën e zjarrtë të andejme...e të këndejme të paasnjë shpresë me dalë nga thonjtë e tyne. E kur, kureshtja na shtynte me ditë se ku asht gjyshi, pa mbarue mirë fjalën nana, na shpjegonte se, “Ai asht në Parrizë i rrëthuem prej engjujve të vogjel!”
Sa kënaqeshim kur e kujtonim gjyshin tonë të thinjun, të dashtun e të lumtun në atë jetë të pafund! Gjithënjë na dukej se po na sheh kur i damtonim pemët tue luejt me top...Ai na shikonte, qeshej e knaqej kur na shihte se po rriteshim si fidanat në kopështin e Tij...
Nuk shkoi shumë kohë që këta kujtime nuk mund ti bisedonim as me shokë!
Në kokën tonë të vogël filluem me pasë dy palë sirtarë, një palë për tregimet e gjyshes dhe një palë për shpjegimet e mësuesit. Duhej një kujdes i madh mos me ngatrrue asgja nga sirtari që na thonte gjyshja, mbasi në shkollë kishim fillue me mësue gjana të tjera që nuk përkonin me edukatën e familjeve tona. Ishte viti 1945 – 46 që sapo filloi me bijtë “ateizmi”, edukata e “vjetër” po i lëshonte vendin “së resë” materialiste, që shpejt u çvesh nga “mbeturinat” e së kaluemes dhe mori tiparet e edukatës bolshevike marksiste – leninste të Bashkimit Sovjetik, që drejtohej nga Stalini “i madh”. Jugosllavia e Titos, “mike e shtrenjtë” e popullit tonë, kishte futë në kthetrat e veta krejtësisht jetën politike, shoqnore, kulturore dhe arsimore të Shqipnisë së rraskapitun e të posadalun nga lufta, tue e këthye në një plaçkë ma keq se në kohën e okupacionëve të maparshme, madje ndonjeni prej atyne me tu dukë lule në krahasim me jetën që po provonim!
Ishte fillimi i jetës së “lumtur” ku rradhat ishin të pafund nga njerzit me triska në dorë në dyert e dyqanëve e ku, ndonjë grue plakë, si nana e Pjerin Kçirës, ndalohej aty e mbasi knaqej me pritjen e mërzitëshme të njerzve prej disa orësh të furnizimit dyqanit, me tallje na thonte: “Mos pritni kot aty...Shkoni e bleni mish në Zall të Kirit 3 lek kg., se po qelbet e po e mbarojnë zagarët e barakave!...(A.K.Gjolaj, “Çinarët”, fq. 91)
Pra, ishim në pragun e “reformës agrare”. Fshatari po prëgatitej me u ba “zot” i tokës së vet dhe i asaj që nuk ishte e tija. Kufinjtë e rinj do të vëndoseshin kudo anë e kand për të gjatë bregut të lumit Buna deri poshtë në Velipojë.
Dajçi i Bregut Bunës do ti shpërndante ma shumë tokë fshatarve, sëpse Kisha kishte prona ma shumë se në fshatrat e afërme; Obot, Samrish, Sukat e Dajçit etj. përveç, se këtu kishte edhe tokë që zotnoheshin nga disa të pasun që ma vonë iu vue emni i ri “kulak”. Bukuria natyrore e atyne katundëve asht shumë e gërshëtueme me lloj lloj pejsazhësh njeni ma i bukur se tjetri, nga një breg në tjetrin, nga një kodër në tjetrën, nga një livall apo kullosë tek tjetra, tue lanë në njëanë arat me bastan, gardhiqet me ferrmaca, thanat e kimçat kufizuese të rrugës, ose fiqtë pucaleca që shtrohëshin përtokë. Mani ka edhe qendrën kryesore të fshatit, për me shkue tek Kisha ...ecë drejtë, dhe të parin fshatar që takon rrugës, pyete dhe ka me të thanë: “Ecë para, ndalou tek Mani i kuq e, përballë asht Kisha dhe qela e priftit!”...Aty pranë ishte edhe shkolla...me katër klasat e saj fillore.
Lumi Buna edhe pse shkapetej për stomin e Dakejve, nuk prishte asnjë punë, veç çka i shtonte larmi fshatit me sulet e lundrat që çonin kariqat e tyne me lloje e lloje peshku që të knaqnin synin tue u përplasë sa andej këndej me mujtë me ra në ujin e turbullt të lumit, që të dukej sikur po të përpinë me gomnat e shpeshta të sajat. Gjithfarë shpendësh të fluturojnë mbi kokë, tue fillue nga dallndyshat, pulëbardhat, e deri tek rosat e dimnit...
Dita e diele dhe e festave ishte një manifestim i madh ku era e lehtë e lumit hidhte sa në një krah në tjetrin rizat e mëndafshta të nuseve të reja të dajçasorve! Kostumi i atyne zonave asht një bukuri e rrallë që të sheh syni! Trupat e gjatë të djelmëve dhe të burrave janë aq në harmoni me natyrën sa të krijohet idea se Zoti i ka krijue të gjithë në një çast.
Edhe pleqt ma të vjetrit dinin me shkrue dhe me lexue. E donin fort shkollën. Asnjë fëmijë nuk rrinte pa shkollë sado ngusht me kenë nga ana ekonomike, jo vetëm në Dajç por në asnjë nga ata fshatra rreth e rrotull. Përgjithsisht ishin besimtar. E donin dhe e nderonin priftin e, mbas tij mësuesin. Fjala e tyne ishte ligjë. Ja një fakt: Në vitin 1948, me 6 Dhetor në darkë, ora 22 u arrestue nga Sigurimi komunist prifti Don Kolec Prennushi dhe, mbas 11 muejsh hetuesi u lirue “për mungesë provash”, mbasi asnjë fshatar nuk pranoi me i dalë dëshmitar! Kjo traditë u pasue edhe me priftnit tjerë ma vonë. Kur doli nga hetuesia katundet e lajmëruen atë gëzim që ndien në zemrat e tyne me ramje kumbonësh...I rrënuem e i shpartalluem ndër tortura me datën 2 Korrik 1950, në moshën 48 vjeç Don Koleci vdiq.
Në vendin e Tij, shkoi famullitar Don Dedë Malaj. Nuk i la asgja mangut në të gjitha drejtimet Don Kolecit. As Ky nuk pranoi me firmue “Statutin e Kishës Katolike” të përpiluem nga shteti komunist. Arrëstohet prap në vitin 1958 dhe për këte “faj” dënohet me vdekje. Kaloi një hetuesi të mnershme në duert e anadollakut “Italian” Xheudet Miloti…
Me datën 11 Maji 1959, Don Dedë Malaj pushkatohet tue u naltue në Elterin e Martirve t’Atdheut dhe të Fesë në moshën 42 vjeç...
Mbas tij, po në Dajç, prëgatitët me mësime private teologjike nga prifti Don Deda, fshatari prej Samrishit Marin Shkurti. Në Dhetor të vitit 1961 shugurohet Meshtar nga Imz. Errnesto Çoba. Nuk pajtohet me vëprimet e “Revolucionit Kultural” të Enver Hoxhës, dhe si pasojë, me datën 1 Prill 1969, pushkatohet nga komunistët në moshën 36 vjeçare.
Në vitin 1974, pra mbas 25 vjetësh të gjyqit Don Dedë Malaj, në qytetin e Shkodres ndigjohet “thirrja” e një prifti të rinj, fshatar nga Beltoja Don Mikel Beltoja, asht lindë me dt.17 Prill 1935. Asht prëgatitë edhe ky privatisht në Argjipeshkvinë e Shkodres, nën kujdes të Imz. Çobës, i cili edhe e ka Shugurue Meshtar njëherësh me Don Marin Shkurtin, në Dhetor të vitit 1961, kur as nuk bahej fjalë për Seminare e shkolla të larta teologjike. Po atë vit emnohet famullitar në Dajçin e Bregut të Bunës. Mbas tri vjetësh shkon në fshatin e Barbullushit, deri me 22 Shkurt 1967, kur mbyllen me dhunë Kishat. Kryen “krime” kundër shtetit komunist, tue Pagëzue fëmijë, ven kunora martese fetare, vojon të sëmurë, nuk pajtohet me “frymen revolucionare” që ka pushtue krejt Shqipninë “socialiste”!
Në librin tem “Një Monument nën dhé” i kam kushtue disa fletë Këtij Martiri të Madh të Kishës Katolike Shqiptare, që me datën 10 Shkurt 1974, thohët se, u “pushkatue”!
Bashvuejtsja Zonja Laura Keçi asht dëshmitaria ma e sakta që ka ndigjue me veshë, ka pa me sy dhe ka provue mbi trupin e saj të njomë, rrahjet, korrentët elektrike, pështymjet dhe veprat ma makabre që Sigurimi komunist ka përdorë kundër Klerit Katolik dhe Atyne të Nderuemve besimtarë, që nuk u pajtuen me frymën komuniste të fanatikve anadollakë të ashtuquejtun “shqiptar”! Dhe, ja dëshmia e minutave të fundit të jetës së Don Mikelit nga Zonja Laura, shkrue në letrën e saj me datën 15 Shtator 2000:
“...Mbas pak ditësh, nuk mora vesh sësi isha zhytë në një gjum deke. Po shihja andrra të llahtarshme, vuejtje në tortura, gjak, një tmer i vërtetë më kishte pushtue, u dridhësha si thupra në ujë nga frika, një frikë që nuk e kuptoja nga vjen... Isha mbushë me vaj, vaj frike apo dëshprimi nuk e kuptoja, një tmer i vërtetë.. isha e lame në djersë... Disi u skapullova kur pashë se jam në birucë, por, sidukët, ndër andrra kisha lëshue ndonjë thirrje, veç kur pashë sportelin e hapun të derës prej ku shihej fëtyra e kriminelit Alush Bakalli, që me gisht vërtikal para gojës lëshoi një sh sh sh...t!!, shenjë me të cilin urdhnonte heshtje... Një lëvizje rojesh jo e zakonëshme në atë orë. Nuk dija çka ka ndodhë... Edhe zhurma që më zgjoj ndryshonte, mujta me dallue zanin e katilit Shyqyri Qoku që i vërriste Don Mikelit: Pusho... pusho, po të tham... Këtë herë dallohej se nuk ishte vetëm. Në atë lamsh mendimësh përzi me zhurmën e vargojve ndigjova zanin e Don Mikelit, e zemra mu mbush me vajë. Ishte mjedis kafshëve të egra që donin ta shkynin, e thërriste: “O Jezu Krisht! Zoti em, më jep forcën e fundit, o Shenjtja Mari, Nana e eme e përjetëshme për të fundit herë po të kërkoj, fali vëllaznit e mij, kij mëshirë për ta, se nuk dinë çka bajnë! Fali o Krisht! O Zot ndihmoje Shqipninë me shpëtue nga këta kriminelë komunistë. Zoja e Bekueme, Nana e Krishtit dhe e gjithë Botës, lutju Birit tand, Zotit tonë Jezu Krishtit, që të më pranojnë në Mbretninë Qiellore, ndër duert Tueja të Bekueme ardhët Shpirti em!...Rrnoftë Shqipnia, Rrnoftë Krishti!...”
Zani i tij sa vinte e fikej, derisa nuk u ndigjue ma... U mbyllën edhe shulat e dyerve... edhe dryjt... Isha me sy nga dritaria tue vështrue nëse ndigjohet prap zani i Tij, por kuptova ma vonë se isha ngritë kot për një kohë të gjatë, derisa u kujtova se iku!
Ai iku në Mbretni të Qiellës...
Jam kenë interesue se çka u ba me Don Mikelin mbasi e morën atë natë, nga një roje që ndryshonte pak nga të tjerët me emnin Ndue. Ai më pat tregue se janë nisë për Tiranë, dhe rrugës i kanë ba një ingjeksion dhe ka vdekë. E kanë çue të vdekun në Ministrinë e Mbrendshme dhe prej aty e kanë futë në një kasetë frigoriferike me nr. 7 (shtatë). Mendonte se Ai asht coptue nga mjekët e besueshëm qeveritarë për studim, nga studentët e fakultetit të mjeksisë së Universitetit të Tiranës.
Atëherë, e, edhe sot, që ka kalue një çerek shekulli nga kjo ngjarje, i drejtoja dy pyetje vehtës për këtë njeri që torturohej aq mizorisht nga kriminelët komunistë:
1. Pse e torturonin ndryshej nga të tjerët dhe,
2. Ku i merrte forcat Don Mikeli për me përballue ato tmere vuejtjesh?
- Gjithmonë e njajta përgjigje: E para, vetëm pse ishte Prift Katolik dhe e dyta,
Ai fliste me Jezu Krishtin çdo çast që goditej nga kriminelët...
Vetëm Ai e forconte Atë dhe mue...!”(Nxjerrë nga origjinali i letrës, FR)
Ja Ideali, ja forca me të cilën njeriu lartësohet në Elterin e Martirve të Atdheut dhe të Fesë! Ja qëndresa, ja Fitoria, ja vetmohimi, ja Flijimi për një Ideal të Lartë, ja Burrnia dhe Trimnia të gërshëtueme me Nderën e sakrificën e madhe mbinjerzore Shqiptare, ja guximi me ndjekë rrugën e Apostujve në brigjet e Adriatikut përballë “pagajve” të Shekullit XX, ja Burri me krahë të hapun që tue pritë Kryqzimin, në qelitë e Sigurimit të Shkodres, shkyhet gjymtyrësh nga bishat komuniste; ja pra, me fakte Heroi i ditve tona:
Don Mikel Beltoja, që plot 35 vjetë ma parë i shtoi edhe një Hero Krishtënimit!..
Nuk ishte shkolla e lartë teologjike, as universitetët e Evropës, as doktoratat e Atyne Klerikve të cilët, vune thëmelët e kulturës Evropjane Përendimore që shtynë Enver Hoxhën e Ramiz Alinë, me veglat e ndyta të Sigurimit komunist, me zhdukë Klerin Katolik Shqiptar, inteligjencën Katolike dhe Besimtarët e Fesë së Krishtit, në një nga vëndet e Para të Krishtënimit në Evropë, por ishte fanatizmi oriental i mbrujtun në këto qenje të pashpirtë, pa Atdhé, pa Fé, pa familje e pa tradita doke e zakone të Shqiptarit të vërtetë.
Kryesoria që i shtynte këto bisha me shpartallue thëmelet e Përparimit dhe të qytetnimit Evropjan ishte: “Lufta terroriste me mjetët ma primitive kundër Shtetit Shqiptar, thëmelët e të cilit i kishte gurosë i Madhi Gjergj Kastrioti – Skenderbe, 500 vjet përpara!”
Dhe, ja me fakte, një Fshatar i Beltojës, 39 vjeç, vetëm me katër klasë fillore e tri klasë unike, por i Shuguruem Meshtar i Fesë së Krishtit, çveshë saruqet dhe i zdathun Ju ngjit Kalvarit...e me guxim të pashoq trand në thëmel komunizmin ma gjakatar të të gjithë Lindjes Evropjane komuniste, pushtetin terrorist të katilit Enver Hoxha, i cili ka provue me fakte në gjithë periudhën e kenjes dhe të sundimit të tij nga viti 1944 – 1991, se:
“Komunistët dhe jo nazistët kanë inaugurue terrorin në masë si vegël e qeverisë”.
– Po, “ Nurembergu”, ku bie në hartë sot,... apo asht shue?!...

Melbourne, Shkurt 2009
''Skllavëria jonë vjen nga fakti se i nënshtrohemi Sundimit të Gënjeshtrës, se nuk ia çjerrim Maskën e nuk protestojmë kundër saj çdo ditë”:Martiri Polak, Frati Jerzy Popiełuszko. Në shqipë prej polonishtes Bep Martin Pjetri
"Ku asht Shpirti i Zotit, aty asht Liria"("Ubi spiritus Domini ibi libertas") At Gjergj Fishta
"Të vdekun kanë lindë ata, që Sot Heshtin!"Fritz Kolë Radovani
User avatar
Laert
Drejtues
 
Posts: 4430
Joined: 28 Jan 2009, 13:10

Re: Artikujt e Fritz Radovanit

Postby Elvis Kelmendi » 21 May 2009, 22:03



1 Shoqnia jon shqiptare bashkohore popullohet prej grupeve te nryshme fetare e politike. Kta grupe dhe lideret e tyne kan lujt rrol pozitiv en harmonin shqonore. Nsq s'dona differencat me u ba burim dobsie per ne shqiptart, na sduhet me kumtu te shkumen komuniste
por fokusimin ne te tashmen.

2 Malsort shohin tolerancen si egzistenciale. Toleranca mirkuptimi e rrespektimi i deiferencave jan kolona mbi te cilen i bashkjetes haromnike bazohet.

3 Na nuk do rrim duarkryq me pa shprehi temperamentale te kjdo qe kercenojn fabriken ton sociale.

Elvis kelmendi nga Dajçi i Bregut të Bunës Shkodër me banim në Singapor


Nga Fritz RADOVANI:

NANAT TONA



GJIMNAZI “29 NANDORI” SHKODER

Thonë: “Ra Everi meteor...”
U mbush Shkodra n’ konviktor
Bash aty ku vune kambë,
Pa lot n’ sy s’ mbeti një Nanë!

Ishin pjellë, të gjithë nga Jugu,
Çdo djalë t’ rij e priste burgu
Në pjacen tonë u fshij rinia,
Gjithmonë dritë kisht’ hetuesia!

Nanat tona me shamija,
Asnjë s’ dinte ku i flenë fmija...
Çou e bjer nepër çimento
Rrahu n’ hu, nuk spijunonte.

Nuk pranonte me i shpif vllaut
Pak kush s’dinte dyert e burgut,
Vrriste Motra si n’ buzë t’ vaut,
Kur pa prit’ del para’i ujkut...


Të rij e pleq’ e pik ma s’parit,
Lidhë n’ karrigë para i gomarit
Hidhnin firm t’ kputun prej hallit
Per me shkue nën degë t’ Çinarit.

Ngitshin Nanat nder kaçuba,
Me shkue shpejt me ndez i qiri…
Der’ nder sy ju binte ruba
E zezë si futa… Ju vra i biri!

Ah i zi Gusht si futa e malit...
Me kerkue lot me kambë t’ kalit
Nji pikë s’ qet Nana e Ndue Palit.
Djelm’ me emen: Fisi i t’ Parit

Rrokulliseshin si gur malit,
Brij Pendës gjuejt’ prej hasmit
Gjaku i paster i Ilirit,
Kishte skuq Zallin e Kirit!

14 Gusht 2022.
Shenim F.R.: U shkrue në kujtim të pushkatimeve të para në oren 5 nade, në 15 Gushtin e vitit 1945, në Zallin e Kirit, në Shkoder.
Ku kan BJESHKT t'plot hijeshin, ku bajn KULLAT bujarin, Ku vallzojn ShQIPET e malit...

http://www.youtube.com/watch?v=RrZigmvC ... re=related
Elvis Kelmendi
Drejtues
 
Posts: 75
Joined: 28 Apr 2009, 20:34

IMZOT ERNESTO ÇOBA DHE MARTIRIZIMI I TIJ...

Postby Laert » 28 May 2009, 17:15

FRITZ RADOVANI


Në vitin 1913, me 16 Shkurt në Vaun e Dejës, leu Ernesto Luigj Çoba, atëherë kur Shkodra rrahej në top nga Mali i Zi. Me datën 11 Shkurt 1936, Imzot Gjon Della Pjetra SJ., e shuguron meshtar në Kishën e Shën Jozefit, pranë jezuitve, ku Don Ernesto vazhdoi me kenë mësues. Mbas shugurimit të Imzot Gaspër Thaçit, me datën 19 Mars 1936, Don Ernesto asht ndihmës famullitar i Shkodres, deri me datën 30 Prill 1946, që emnohët Zv. Famullitar në Shkoder. Prej datës 16 Dhetor 1946 e deri me 1 Janar 1952 asht Provikar i Arkidioçezit të Shkodres, kohë në të cilën vdes Imzot Gaspë Thaçi, arrestohet Don Mikel Koliqi dhe vdes edhe Don Tomë Lacaj, kështu, Don Ernesto merr titullin e Famullitarit të Shkodres. Me datën 20 Prill 1952 shugurohet Ipeshkev nga Imzot Bernardin Shllaku, Ipeshkëv i Pultit dhe i vetëmi Ipeshkëv në Shqipni. Imz. Çoba mban detyren e Sekretarit të Pergjithshëm të Kishës Katolike. Nga data 9 Nandor 1956, kur vdes Imzot Bernardin Shllaku, deri me 21 Mars 1957, pret miratimin nga qeveria e Tiranës, e cila simbas Statutit të Kishës Katolike që ishte aprovue në vitin 1952, e aprovon si Kryetar i Kishës Katolike Shqiptare. Menjëherë u gjet para një prove të madhe dhe shumë delikate, mbasi me datën 7 Prill 1858 ishte dita e vumjes së gurit të parë të Kishës Kathedrale të Shkodres, kështu Imzot Çoba fillon detyrën pikërisht në pragun e 100 vjetorit të Asaj Kishë, që gjithmonë asht thirrë Kisha e Madhe. Merita e pregatitjes së asaj festë i përket Imzot Çobës, i cili me punën e madhe të Tij dhe kujtimin që ka lanë në historinë e Shkodres, thohet pa mdyshje se ka mbetë i paharrueshëm në zbukurimin e Kishës dhe zhvillimin e ceremonive të Festës. Imzot Çoba ka dy merita për punën artistike që u ba në ndertimin e Elterit të madh simbas projektit të arkitektit, piktorit dhe skulptorit Kol Idromeno, që ishte dhe daja i nanës së Imzot Çobës, vepër e cila kompletonte edhe tavanin e mbrekullueshëm të Kathedralës që ishte punue nga vetë Kola. Njëkohësisht sfondi i Elterit i punuem nga piktori At Leon Kabashi, kuadri i madh i vendosjes së gurit të parë nga piktori Simon Rrota, punimi i katekizmit ndër shtyllat e Kishës, në mungesën që dihet se nuk mund të botohej asgja për me mësue besimin fëmijët, janë vepra që meritojnë me u quejtë dinjitoze dhe shumë të guximshme tue dijtë edhe luftën e madhe që i bahej Kishës dhe Klerit nga shteti fanatik komunist i Tiranës. Por Imzot Çoba nuk mjaftohet me kaq, Ai njëkohësisht pregatitë në kushte private, përndjekje dhe survejimi disa klerikë të rinjë, në një kohë që nuk ka as seminar, as profesora dhe as tekstet e nevojshme të duhuna për atë qellim, megjithate ia arrinë me shugurue: Don Simon Jubani, Don Matish Lisna, Don Martin Trushi, Don Ernest Troshani, Don Zef Simoni, Don Ndoc Nogaj, Don Luigj Kçira, Don Ndoc Volaj, Don Kolec Toni etj. si dhe dy Martirët e Kishës Don Marin Shkurti e Don Mikel Beltoja, që u pushkatuen nga komunistët tue lanë vetën të perjetshëm në Historinë e Kishës Katolike Shqiptare. Imzot Ernesto Çoba vazhdon hapjen e rrugës së ipeshkvijve të rinjë, mbasi parasheh edhe përmbytjen e vendit nga diktatura. Nuk ka një familje në Shkoder katolike apo muslimane që ia ka mësye derës së Argjipeshkvisë dhe nuk e ka ndihmue Imzot Çoba, kur ishte fjala për me i çue dishka një të burgosunit apo të interrnuemit në burgje e kampe.
Përpjekjet e Imz. Çobes janë të vazhdueshme për gjallnimin e besimit, forcimin dhe përhapjen e Tij, kryesisht me fëmijët dhe të rinjtë. Imzot Çoba thonte meshë e sakramend, rrëfente, predikonte fenë dhe gjindëj kudo në rrugicat e qytetit tue shkue me kungue të sëmurët apo të pamujtunit me shkue ndër Kisha të pa survejuem, ndonse, Ai luftohej pa pikë mëshire. Kjo luftë sa vjen dhe bahet ma e rrebtë me “Revolucionin Ideologjik dhe Kultural”, që merr edhe pamjen e plotë të diktaturës komuniste me 19 Mars 1967, ku shteti merr edhe çelsat e Kishës Kathedrale, tue i mbyllë të gjitha Kishat e vendit me dhunë.
Kjo ditë asht fundi tragjik edhe i Imzot Çobes, i cili ndodhët përballë Sigurimit të Shtetit që përfaqsohet me komunistin servil dhe hipokrit Angjelin Kumrija, në kontrollin që ushtrohet në Argjipeshkvinë Metropolitane të Shkodres. Ky komunist dallkauk e spijun arrinë deri aty sa kur kontrollon dhomën e punës së Imzot Çobës, kërkon me ushtrue në mënyrë të paturpëshme kontroll në trupin e Imzotit të Nderuem Çoba, tue e detyrue me çveshë pantollonat, se mos ka mshef gja në....dhe, me të drejtë Don Mark Hasi i ka thanë ato ditë Nanës seme: “Ate që na ka ba atë ditë Angjelin Kumrija nuk na e ka ba as Sigurimi i shtetit!” por, kjo nuk ishte vepra e parë e Angjelinit e “besnikrisë” ndaj Sigurimit.
(F.Radovani, libri “Një Monument nën dhé”, fq. 305, Zagreb 2004).
Po komunistët a u mjaftuen me kaq? – Jo, jo, se porositë e skiles tjetër Ramis Alisë, duheshin çue deri në fund e, sidomos, kur bahej fjalë për katoliçizmin kuptohet që nuk kishte asnjë lëshim deri në zhdukje të plotë dhe të dhunshëm të Klerit dhe të Kishës.
Organizohet një mbledhje në vitin 1967, mbas arrestimit të Sekretarit të Kishës, Don Mark Hasit me 7 Prill 1967, tek shkolla Pyjore për demaskimin e Imzot Çobës. Si kudo ndër ato mbledhje nuk mungojnë as shpifsit, as llafazanët dhe as spijunët ordiner që ishin altoparlantët e PPSH në ato salla, ku mbas “duertrokitjeve” të tyne, klerikve iu venin prangat xhelatët e Sigurimit të shtetit. Por, krejt ndryshej ndodhë me Imz. Çoben, kur asht pregatitë terreni për arrestim në atë mbledhje, çohet në kambë shoferi trim Dedë Gjushi dhe, deklaron: “Sot njëkëtu, nuk guxon kush me i vue prangat Imzot Çobës!” dhe me të vërtetë “nuk guxoi askush!”. Akti i Dedës tronditi edhe ideatorët e arrestimëve, ndonse “ky emën Hero!” nuk zehet me gojë...(F.R. “Një Monument nën dhé”, fq. 304, v. 2004)
Në shfletimet e proceseve të viteve 1957, 1958 e prap ma vonë, nga deponimet false të At Rrok Gurashit, Don Ndoc Sahatçisë etj. dhe një letrës së shkrueme nga Ndoc Nogaj e Gjon Shllaku, në vitin 1958, kur largohen nga Argjipeshkvia, (letër e cila ruhet në Arkivin e Shtetit Tiranë e jepet lirisht për me u lexue për “përmbajtjen e saj”), mbi këta akte të turpëshme Sigurimi i shtetit krijon mundësinë e arrestimit të Imzot Çobës, dhe “fajsia e Tij” formulohet mbi bazën e shpifjeve e trillimeve, kështu, flet arresti lëshohet me datën 3 Prill 1976 dhe arrestimi bahet me datën 24 Prill, tue u akuzue për “trathti ndaj atdheut dhe agjitacion e propagandë kundër pushtetit popullor...”. Bashkë me te arrestohen edhe priftën tjerë. Një ndër to asht Don Lec Sahatçija, ish Sekretar i Imz. Frano Gjinit dhe ruejtës i dy letrave të Tija, të cilat me këte rasë zhduken, mbasi Don Leci nuk doli ma nga burgu, vdiq i dënuem 25 vjet, por duhet theksue se Ky prift mbajti qendrim burrnor edhe ndaj Imzot Çobës, gja të cilën të tjerët edhe pse ishin shugurue nga duert e Tija, në gjyq nuk e bane, madje, gjatë zhvillimit të gjyqit me dyer të mbylluna edhe e randuene Imzot Çoben me akuza false, për të cilat Ai u dënue 25 vjet burg, por edhe vdiq i pafajshëm i shtrimë ndër çimentot e birucave të qelive të Sigurimit të shtetit. Të tjerët pa përjashtim edhe pse dolën nga burgu endè sot nuk kanë ba asnjë rrëfim publik dhe as nuk kanë kërkue asnjë falje për këte vepër ndaj Imzot Çobës, tue u nisë ndoshta, se ishim nën tortura dhe nuk mujtëm me qëndrue. Ata duhet me dijtë se ma shumë nën tortura asht kënë Imzot Çoba për me pranue akuzat e tyne, por Ai e ka pasë burrninë me qendrue dhe me deklarue edhe para gjyqit fals: “Jam kenë gjithmonë kundër komunizmit, as nuk kam dashtë me ia ndigjue zanin, kam punue me shpirtë me e zhdukë dhe do të vazhdoj me kenë kundër deri në vdekje!”. (Dosja 3359/1 Arkivi i Min. Mbrendshme Tiranë, 1998).
Ky ishte Imzot Ernesto Çoba përballë hetuesve kriminel Ali Xhunga, Xheudet Miloti, etj. dhe, me po aq Burrni asht i patundun në bankën e t’akuzuemve para Kryetarit Sheuqet Muçi, anëtarit Xhemal Gramshi dhe prokurorit të “Revolucionit Kultural”, të njohtunit Faik Minarolli. Ja qendrimi i vërtetë i Martirit Çoba, i cili nuk akuzon asnjë njeri, nuk fyen me asnjë fjalë asnjë nga shpifsit, nuk randon asnjë qytetar nga dëshmitarët e rremë dhe nuk denoncon asnjë nga veprimet jo të mira ose të dobta të shokve të vet klerikë, për të cilët akuzohet se ka heshtë ose nuk ka marrë masa ndeshkimore. Asnjë qytetar apo fshatar i Shkodres nuk asht viktimë e Tij, sëpse Ai gjenë forca me rezistue dhe mos me folë për asnjë njeri e, mos harroni se zyra e Tij asht kenë e hapun për katolik e musliman të të gjitha monstrave e modeleve të Shkodres. Ai asht i vetdijshëm se ndodhët në atë bankë vetem pse asht Klerik Katolik dhe armik i vëndosun i komunizmit, me të cilin asnjëherë nuk ka ba asnjë kompromis në asnjë kohë. Ai asht i pastër moralisht dhe shpirtnisht para shokve, miqve, armiqve dhe mbarë Popullit Shqiptar, të cilve iu ka sherbye si fetar dhe Shqiptar, prandej edhe me gjakftohtësi pret vendimin e “pafajsisë së Tij” tue Ju nënshtrue vullnetit të Zotit, me 25 vjet heqje lirie, tue kenë me një gjendje shëndetsore shumë të randë dhe si pasojë e vuejtjeve me datën 8 Janar 1980, Sigurimi i shtetit e mbytë edhe Këte Martir si shumë të tjerë, në një nga repartet e Spitalit Civil të Tiranës.

Në vitin 1992 me ka tregue oficeri i zjarrfiksave Augustin Sheshi: “Një ditë më tha një shok se do të shkonte në gjyqin e mbyllun të Imzot Ernesto Çobës, ku, më ftoi edhe mue. Shkova. Posa e pashë më bani një përshtypje të madhe pergjysmimi i trupit të Tij të shkurtë dhe lodhja e madhe nga hetuesia. Përnjëheresh mu kujtue kur ishim fëmijë në rrugë të Luigj Gurakuqit, dhe kur luenim me topa leckash që posa kalonte Imzot Çoba, ndalonim lojen dhe vraponim me i puthë unazën...Ai na bekonte dhe mandej kalonte në punën e Tij. Ndaj Atij Kleriku që i donte aq shumë fëmijët, shokët e Tij dhe disa dëshmitarë nuk lane gja pa thanë për Tè...por, që më ka ba ma shumë përshtypje sesi u shpreh ashtu kundër Tij, asht kenë Gac Cepi, që as sot nuk dij me e kuptue...Ai më ka mbetë në mend n’atë kohë!...”
Në librin “Çinarët”, At Konrrad Gjolaj shkruen: “...Tregonte radiologu i spitalit të Shkodres, sesi një ditë erdhën dy oficera me një thes në radiologji. I kishin thanë me ba një radiografi. Kishte pregatitë aparatin e po priste radiologu se cili don me e ba prej tyne. Kur i ka thanë: “Jam gati”, ata kanë hapë thesin e kanë nxjerrë një fëmijë me fytyrë të plakun... e kanë vue tek aparati dhe, mbasi asht krye radiografia, e kanë futë prap në thes. Mbasi i kanë lidhë grykën, kanë kërkue filmin për me e çue në Tiranë. Radiologu e ka pregatitë filmin shpejtë e ka kërkue me i shkrue emnin e të sëmurit, edhe pse filmi ishte i lagun.
Oficerat kanë ngurrue me i diftue emnin. Ky ka kambëngulë, mbasi, simbas rregullit, nuk lejohej që filmi me u dorëzue pa emen. Ata tue pa kambënguljen e këtij, i kanë thanë emnin: “Imzot Ernesto Çoba”...E shkrova, thonte radiologu, e kishte njohtë ma përpara, por kurrë nuk do ta kishte besue se asht Ai, po të mos ia kishin thanë vetë ata emnin. Për sa kohë nuk m’asht hjekë nga mendja sesa e kishin ba Imzot Çoben.” (fq.130).
Në vitin 1998,...tue dalë nga Arkivi i Ministrisë së Mbrendshme në Tiranë takova një oficer që kishe njohtë para disa vitësh në Shkoder, YH, por as sot nuk jam i sigurt për emnin e tij. I tregova se po shoh disa dosje në Arkiv dhe, se, ato ditë kishe lexue dosjen e Imzot Çobes... më ndërpreu dhe, më tregoi: “Një natë dimri të ftohtë isha dezhur në degën e mbrendshme në Shkoder. Aty nga ora 11.00 e natës, një polic i birucave më njoftoj se Imzot Çoba dridhet shumë dhe duket sikur nuk po e mërrinë mengjezin...Shkova tek biruca ku ishte Imzot Çoba, po Ai nuk po jepte as merrte nga të ftohtit, i shtrirë në çimento pa asnjë mbuloje as shtroje, veç me rrobat që kishte veshur. Mora një batani në dhomen time dhe ia çova, hapa deren dhe ia holla sipër...Shkova aty nga ora 3 e mengjezit, por dukej se ishte i gjallë nga frymëmarrja e thellë. Në ora 5.30’ shkova e mora bataninë që i kisha çuar dhe, e pashë, Ai me mirënjohje më buzqeshi...e pyeta se, a kishte fjetur dhe m’u përgjigjë, se po... i thashë: “Imzot, ti je i dënuar, pse të mbajnë këtu? – Nuk e di, m’u përgjigjë... – Po, ke bërë kërkesë për arësyen e mbajtjes këtu? – Jo, më tha, – jam tue pritë çdo ditë me pa fytyrën e Përendisë, Ai vetëm asht Shpëtimtari im. Ate jam i sigurt se do ta shoh shpejtë ... mbylla derën dhe ika në dhomën time... Kanë kaluar sa vite dhe nuk e harroj kurrë sigurinë e Atij Njeriu të shtrirë në çimento, duke pritur për të parë Përendinë!...Ata kishin një forcë të pakuptueshme për të përballuar vuajtjet më ekstreme të atyre vitëve!”...
Fjala e fundit e Tij: “Do të vazhdoj me kenë kundër deri në vdekje”, sigurisht, ishte tiposë në kokat e katilave që vazhdonin me e torturue: Ja, pra, kjo asht arësyeja pse Imzot Çoba që nga data e arrestimit u mbajt pa asnjë batani i shtrimë për 3 vjet e 8 muej në çimento derisa një ditë me të vërtetë e pau Fëtyren e Zotit!...
Një prift i rinj i shuguruem nga Imzot Çoba aty nga viti 1962, takon në rrugë At Pjetër Mëshkallen dhe, i tregon se ato ditë do të hynte përherë të parë me ba ushtrimet e shpirtit me Imzot Çoben, i cili i kishte mësue priftit edhe gjashtë arësyet që njeriu duhet me heshtë... At Mëshkalla i thotë priftit të rinj: “Shko e thuej Imzot Çobës me të mësue gjashtë arësyet që duhet me folë, se, s’asht koha me heshtë ma!”.
(Libri At P.Meshkalla fq. 21, 22. Autori: F. Radovani. Botim II, 2007)
Kur e pata ndigjue këte ngjarje aty nga viti 1964, një ditë ia kujtova At Mëshkallës në një bisedë që po banim me Té, sigurisht qeshëm pak dhe vazhdueme bisedën...
At Pjetër Mëshkalla më ka thanë këto fjalë:
Ai e përfundonte bisedën me respekt për Imzot Ernesto Çoben, kryesisht për mos tolerancën e Tij në çeshtjet dogmatike dhe e mbyllte bisedën me mendimin se:
“Vetëm Imzot Çoba asht fakt, që asht kenë adapt për këte kohë, mbasi asnjë tjetër nuk do të kishte dijtë as muejtë me veprue si Ai, për kushtet që janë kenë në Shqipni!”.

Melbourne, Prill 2009


Materiali ndihmës:
Dosja nr. 3359/1, Arkivi i Ministrisë së Mbrendshme Tiranë, 1998.
Autor At Konrrad Gjolaj OFM., Libri “Çiinarët”, Bot.I, Shkoder 1997.
Autor F.Radovani de Angeliis, Libri “Një Monument nën dhé”, Zagreb 2004.
Autor F.Radovani de Angeliis, Libri “At Pjetër Mëshkalla SJ., Bot.II, Zagreb 2007).
Image
''Skllavëria jonë vjen nga fakti se i nënshtrohemi Sundimit të Gënjeshtrës, se nuk ia çjerrim Maskën e nuk protestojmë kundër saj çdo ditë”:Martiri Polak, Frati Jerzy Popiełuszko. Në shqipë prej polonishtes Bep Martin Pjetri
"Ku asht Shpirti i Zotit, aty asht Liria"("Ubi spiritus Domini ibi libertas") At Gjergj Fishta
"Të vdekun kanë lindë ata, që Sot Heshtin!"Fritz Kolë Radovani
User avatar
Laert
Drejtues
 
Posts: 4430
Joined: 28 Jan 2009, 13:10

EDHE KY ISHTE NXANËS I TRACKIT !...

Postby Laert » 28 May 2009, 18:11

Nga Fritz RADOVANI:



Misjonari i Madh polak i Breslaut në Velipojë të Shkodres Don Alfons Tracki jo, vetëm lau me gjakun e Tij Atdheun e dytë Shqipninë, por edhe formoi një brezni heroike që nuk do të përsëritët kurrma! Nga duert e Tija kanë dalë: Don Mark Xhani, Don Dedë Maçaj, Don Mark Bicaj, Don Dedë Malaj, Don Ejëll Deda, Don Mark Hasi, Don Nikoll Gjini, Don Anton Muzaj, Don Lazër Sheldija, Don Ndue Soku, Don Injac Gjoka, At Zef Pëllumbi, At Konrrad Gjolaj dhe Don Prenkë Ndrevashaj (në Amerikë), ndësa të gjithë të tjerët ose janë pushkatue e mbytë nga Sigurimi ose, kanë vdekë ndër burgje apo pak vite mbasi kanë kalue vuejtjet e kampëve shfarosëse të genocidit komunist.
I pari Martir i këtij grupi asht Don Mark Xhani, i cili ka lé plot 100 vjet ma parë në vitin 1909 në Dukagjin. Asht pikërisht nga ajo krahinë ku ruhej tradita, Feja dhe zakoni si në pak krahina tjera të Shqipnisë. Marku i vogël posa fillon me marrë mend, bie në sy të një famullitari të asaj zonë për squtsi dhe mënjëherë ai e bashkon me grupin e djelmve të rinj që kishte grumbullue pranë qelës së Velipojës Don Alfonsi, ku merr mësimet fillestare. Tue u rritë sa vjen e i përforcohet dëshira për meshtar, kështu, Don Alfonsi e përcjellë në Seminarin Papnuer të Shkodres dhe prej aty Marku, shkon në Romë, për me vazhdue ma lart studimet teologjike dhe filozofike me shokët e fëminisë së Velipojës, Don Dedë Malaj, Don Dedë Maçaj, Don Anton Muzaj, dhe At Konrrad Gjolaj, i cili tregon se, pothuej të gjithë ai brez u pushkatuen nga komunistët. Posa këta xhakoj kanë krye studimet në Itali, më tregonte At Konrradi në vitët 1995 – 96, janë shugurue pjesa ma e madhe atje dhe janë sjellë në Shqipni me avione të ushtrisë italiane sikur t’ishin rob lufte, pa mujtë me marrë me vete as ndrresa përsonale. Vërtetë se lufta vazhdonte, por sjellja “urgjente” e tyne ishte e kushtëzueme me një pasiguri të madhe të jetës së tyne, sa për ta ishte edhe e pabesueshme mënyra sesi po zhvilloheshin këta udhtime me aq shpejtësi. Asnjëni nuk ka mujtë me sjellë me vete as librat e domosdoshme mbi të cilat kishin studjue për katër vjet rresht, ndërsa, disa punime që kishin edhe vlera historike, sëpse ndër arkivat e atjeshme At Konrradi mujt me mbledhë disa të dhana me vlerë për me vazhdue ma vonë atë punë në Shqipni, as nuk bahej fjalë me e marrë me vete...e, në vitin 1991, kur At Konrradi ka shkue në Itali, familja italiane Scaparelli, edhe pse dy nga pleqtë e asaj familje ishin gjallë dhe At Konrradi arriti me u lidhë me telefon me ata, nuk u denjuen me ju përgjigjë fare...por, mbyllën receptorin tue thanë, se “nuk na kujtohet ky emen në shtëpinë tonë!...”. E kjo ndodhi me të gjithë, deri tek Imzot Prof. Jul Bonatti, që mbas katër vitësh që e sollën në Shqipni, Sigurimi komunist e çoi në çmendinë e Durrësit, ku Imzotin e shkretë një ditë e shkyen copa copa!...
Po Don Mark Xhani çka pësoi posa erdhi në atdhe? Djali i Dukagjinit posa vuni në Tokën Nanë kambën e Tij, me një përkushtim të posaçem e zell filloi me punue për Fenë e Krishtit në malët e Mirditës, i zgjedhun për me kenë pranë Abatit të Mirditës, Imzot Frano Gjinit, i cili shërbente në Abacinë e atjeshme. Kur Imzot Gjini u detyrue me qendrue në Shkoder mbas muejt Maji 1945, kur qeveria e Tiranës nxori jashta Shqipnisë Delegatin Apostolik Leone G.Nigris, në vendin e Tij u caktue Regjent Apostolik Imzot Frano Gjini, Don Mark Xhani kryente shërbimet në Orosh të Mirditës. Në të njajtën kohë Imzot Gjini kishte lidhje pune edhe me Don Lec Sahatçinë, icili shërbente në Dioçezin e Tij. Imzot Frano Gjini për mos me rrezikue jetën e Don Markut, që konsiderohej edhe sekretar i Tij, pothuej të gjitha problemet sekrete të vetat ia ka besue Don Lecit, i cili ka vdekë i burgosun në vitin 1986 pa nxjerrë asnjë dokument sekret nga e gjithë korespondenca e Imzot Gjinit me Vatikanin në vitin 1945 – 46, gja që ka mbetë e vdekun dhe e humbun edhe sot.
Kryetari i Sigurimit të shtetit i rrethit Mirditës komunisti Bardhok Biba, sherbëtorë besnik i asaj krahinë për me rritë kredinë tek Enver Hoxha, ka krye shumë vepra që e kanë ba të paharrueshëm si kriminel i vëllazënve të vet. Fatkeqësisht edhe ky ka harrue se tue kenë katolik nuk mund të hynte në zemren “gjysëm hanë” të anadollakut Hoxha, të cilit po i shërbente ashtu si shumë të tjerë me Tuk Jakovën në krye. Bardhoku organizoi atje ashtu si në Kishat tjera ma vonë “futjen e armëve dhe municioneve”, për me akuzue Klerin se punon për “kryengritje të armatosun kundër pushtetit”. Menjëherë arreston Don Mark Xhanin tue ju shpifë si organizator i këtij akti, mbasi Don Marku gjoja asht edhe i “lidhun” me të arratisun, gja, që, nuk kishte anjë fakt me u vërtetue nga krimineli Bardhok Biba. Ndonse, në malet e Mirditës ishin Burrat e pathyeshëm Mark e Llesh Gjomarkaj, të cilët janë shque në vëprimet e Tyne kundër komunistave, si nga mendjemprehtësia por edhe për trimni të pashoqe, duhet vue në dukje se Ata i propozuen Imzot Gjinit, që po desht edhe e nxjerrin nga Shqipnia për me shpëtue nga komunistat, por përgjigja e Imzot Gjinit kje: “...Po, kujt t’ia la besimtarët e Sh’Lleshtrit. Kjo punë nuk bahët kurr prej meje!”e, kështu, e kishte mbyllë kapitullin përgjithmonë, atëherë, për çfarë ju donin armët Don Markut? – kjo ishte vetëm një manovër e sigurimit me perlye me të gjitha mundësitë klerikët e atyne krahinave. Njëkohësisht në proceset e mavonëshme vërejmë disa përpjekje me mujtë me detyrue mjaft të tjerë për me akuzue si Imzot Gjinin ashtu edhe Don Mark Xhanin, se gjoja kanë shkue në qelen e Oroshit dhe, atje kanë vërejtë se aty vinin të arratisun, sillnin lajme për Imzot Gjinin, por të gjitha kanë mbetë trillime dhe gënjeshtra të Bardhokut me shokë mbasardhës, mbasi Don Mark Xhani, ka vdekë tue u torturue dhe, sot nuk asht asnjë rresht i nënshkruem nga dora e Tij. Sikur, vetëm njëherë Don Mark Xhani të kishte thanë një “PO”, ai do të kishte të ruejtuna në Arkivin e Ministrisë së Mbrendshme aq faqe sa ka të ruejtuna shpifsit At Rrok Gurashi e Don Ndoc Sahatçija me shokë.
Qendrimi Burrnor i Don Mark Xhanit e çon në moshën 36 vjeçare, në duert e një vagabondi që jo vetëm e torturon Priftin e Pafaj, por edhe e mbytë me duert e veta dhe trupin e Bekuem të Këtij Martiri ia jep qejve të fshati Sh’Pal, me e shkrrye dhe me coptue deri sa të ngopën ata edhe ai vetë me mishin e Tij...
Rastët e tilla nuk janë të pakta...por këto vepra janë me pasoja të mëdha historike!
Populli i Mirditës nuk asht Popull i shquem për krime, ndërsa disa vetë që me turpin e tyne të pashoq i kanë shërbye komunizmit, janë një njollë e madhe në historinë e Asaj krahinë që, ndër shekuj i ka dhanë historisë shumë përsonalitete të njohtuna.
Fatkeqësisht nuk kujtoj emnin e një studjuesi mirditas që në vitin 1995 ka mbajtë një kumtesë në simpoziumin “Shkodra në shekuj”, në Bibliotekën e shtetit në Shkoder. Në kumtesën e tij, tha: “Me rastin e vrasjes së Bardhok Bibës, krimineli Mehmet Shehu ka vra të gjithë banorët e një fshati, burra, gra, fëmijë dhe i ka djegë edhe shtëpijat,...kështu, fshati asht zhdukë përgjithmonë!..” Kjo ishte një ndër shumë masakra që komunistët kanë ba në Mirditë...Pra, këto masakra i ka ba komunizmi por, jo Kleri Katolik, që atje i ka shërbye një qellimi shumë të lartë, edukimit shpirtnuer e moral, tue shkue me jetue me ata fshatarë, ku mungonte edhe bishtuku posa kishin përfundue studimet në Romë apo në Vjenë!
Krime të tilla janë pak të ndigjueme në shtetët tjera komuniste të Evropës Lindore.
Në Nderim të 100 vjetorit të lindjes së Don Mark Xhanit, Popullit të Mirditës,
I takon me vue një Gurë me një Kryq, Aty, ku Trupi i Tij u tret në Prrue...
Don Mark Xhani asht Ndera e Klerit Mirditës dhe Burrnia e Dukagjinit, por do të mbetët ndër Shekuj, Lavdija e Kishës Katolike Shqiptare!
Melbourne, Maji 2009.

''Skllavëria jonë vjen nga fakti se i nënshtrohemi Sundimit të Gënjeshtrës, se nuk ia çjerrim Maskën e nuk protestojmë kundër saj çdo ditë”:Martiri Polak, Frati Jerzy Popiełuszko. Në shqipë prej polonishtes Bep Martin Pjetri
"Ku asht Shpirti i Zotit, aty asht Liria"("Ubi spiritus Domini ibi libertas") At Gjergj Fishta
"Të vdekun kanë lindë ata, që Sot Heshtin!"Fritz Kolë Radovani
User avatar
Laert
Drejtues
 
Posts: 4430
Joined: 28 Jan 2009, 13:10

PEKIN, TIEN AN MEN: 4 QERSHOR 1989 !..

Postby Laert » 02 Jun 2009, 23:36

Nga Fritz RADOVANI:







Sa ma e fortë, e hekurt, e pashpirtë, antinjerzore, barbare, e rrebtë dhe kriminale të jetë diktatura, ndaj një Populli ose një pakice etnike apo fetare, aq ma të mëdhaj e të pavdekshëm nga Ai Popull lindin Heronjtë e Tij!...Edhe nëse ngurrohet për një kohë, Ata do të shkruhen medomos njëditë në Fletët e Arta të Heronjëve të Saj!
Ishim në një ndër shtetet ma të vogla të Evropës, kur lohej me fatin e shteteve ma të mëdhaja e të fuqishme të kontinentit plak. Sigurisht, dihej fati i jonë!...
“Kujt t’ia lamë njëkëte grusht dhé e njëkëta pak njerëz të këtij vendi, që po i thonë emnit Shqipni?!...”, pyesnin bixhosgjinjët e fateve të njerzimit në Jalta...njënitjetrin tue u zgerdhi e tue u kapërdisë në kokërr të shpinës për me dalë si “miq” në fotografi...
– Apo e merr ti Stalin, apo t’ia lamë Titos, njëherë, mandej shohim!..
Plot 45 vjet vuejtje, diktaturë, terror, varje, vrasje, hetuesi, dënime me faj a pafaj, interrnime, burgosje, çpronsime, plaçkitje, gjyqe, çkunorzime, survejime, luftë “kllasash”, poshtnime, shnderime, çvarrosje të vdekunish, tretje kufomash e eshtnash ndër zallishta e këneta, ... frikë, frikë, vetëm frikë e tmerr për kockë e deri thellë në shpirtë ishte pasoja nga kjo bisedë e bame në një nga kabaret e Teheranit nga data 28 Nandor e deri me 2 Dhetor 1943 dhe, prap ma vonë në takimin e Jaltës nga data 4 deri me 11 Shkurt 1945, pikërisht, kur Rusvelti pregatitej me mbyllë sytë përgjithmonë, i cili për rrezik të tonin jetoi sa me i dhurue kriminelit Stalin krejt Evropën Lindore deri në Berlin, Tokat Baltike e deri poshtë tek Shqipnia, gati krejt Ballkanin, e bashkë me né, miljona e miljona shpirtën njerzish që dergjeshin në kampin komunist stalinjan...për një fjalë goje: “Merri edhe këta!”...Këta pazarlleqe u arritën në dy takimet e nivelit të lartë mes këtyne dy katilave të njerzimit, të cilët mbas luftet do të jenë edhe “herojt” e turpit të historisë botnore të Shekullit XX.
Për shumë vite që dokumentacionet ishin të kyquna, asht mendue se edhe Çërçill ka mbi vetë mjaft gjynahe për këto vepra, por sot historia flet për fakte tjera krejt ndryshej dhe kryesisht për analizat e tija gjeopolitike në lidhje me përfundimin e Luftës. Me ardhjen e Presidentit Truman si president i SHBA, fillon e ashtuquejtuna “Lufta e ftohtë” dhe Bota ndahet në dy kampe, ai imperialist dhe ai socialist. Kjo ndarje solli edhe një katastrofë tjetër në Lindjen e Largët. Komunistët plasin luftën civile në Kinë nën udhëheqjen e Mao Ce-Dunit, edhe ky “një proletar” që udhëheqë popullin “fukara” kinez për me vëndosë “rendin socialist” në Kinë. Në vitin 1949 Kina Popullore asht pjesë e kampit socialist, pra edhe 900 miljon rrezikzez kinez hyjnë në vathen e vorfnisë komuniste të Stalinit të “madh” ... kur, vetë Rusia në Luftë kishte humbë 20 miljon njerëz, përveç të vdekunve ndër kampe përqendrimi e të pushkatuem që numroheshin edhe 20 miljon sovjetikë të tjerë për krijimin e kolkozeve dhe, jo, e saktë ishte edhe një shifer afro 15 miljon tjerë që vuenin ndër burgje dhe provonin gulagun stalinjan, ndër kampet e punës dhe të shfarosjes, me të cilët mbahej gjallë diktatura e pranishme në krejtë Baskimin Sovjetik.
Mbrenda pak muejsh çdo ushtar sovjetik “çlirimtar” ishte këthye në ushtar pushtues i të gjitha vendëve ku ai kishte vue kambën e tij.
Lufta e Koresë në vitin 1950 dhe hapja e këtij fronti për unifikimin e Koresë me të tjerat vende komuniste, solli ndryshime të paprituna për SHBA. Gjenerali Dagllas Makartur (Douglas Mac Arthur) e vlersoi shumë këte shtrimje politike të kampit socialist dhe ajo që kishte shumë rendësi për gjeneralin në Lindjen e Largët ishte rreziku i ardhëshem për Japoninë dhe ishullin e Tajvanit, sigurisht ky vepim do t’ishte edhe një kercnim për SHBA. Për këte arësye Makartur mendoi me i dhanë fund rrezikut komunist njëherë e mirë tue unifikue Korenë dhe tue shkue me forcat ushtarake të Tij deri afër kufinit Kinez. Ky plan nuk u aprovue dhe Makartur u shkarkue nga detyra. Ndonse, Ai u këthye në SHBA si Gjeneral Hero, por koha vërtetoi se “fituesit” mbetën komunistët në Lindje të Largët.
Kina, Korea e Veriut, Vietnami u pasuen nga shumë shtete që për disa dekada u lane me gjak revolucionesh e grupesh aventurirësh marksistë e, që, provuen se rreziku i sistemit socialist atje do t’ishte i pranishem, por, kjo gjendje do të vazhdojnë endè sot.
Jo pak, 60 vjet plot që Populli Kinez vuen nën robninë gjakatare komuniste!
Shqipnia Socialiste, “fanar ndriçues” i marksizëm – leninizmit, mbas prishjes me Bashkimin Sovjetik, u lidh me Kinën e Madhe të Mao Ce-Dunit. Kur Kina zhvillonte atë të famshëm “Revolucion Ideologjik dhe Kultural”, komunistët shqiptarë kërkonin me studjue dhe me zberthye përmbajtjen e citateve të “shokut” Mao. Ikëm nga shiu i sovjetikve dhe rame në breshnin e kinezve... Ja disa citate për me kuptue lexuesi “thellësinë e mendimit gjenial” të këtij marksisti, të botueme në Pekin në vitin 1967, në gjuhën shqipe:
“Mesazh drejtuar Kongresit të 5-të PPSH, 25 Tetor 1966: ...Mijëra male dhe qindra lumenj e ndajnë Kinën nga Shqipëria, por zemrat tona janë të lidhura ngushtë...Si ne ashtu dhe ju nuk jemi miq të rremë që nga goja nxjerrim mjaltë dhe mbajmë helmin në bark, nuk jemi njerëz me dy faqe...Në krahasim me ju klika udhëheqëse e revizioniste e BS, klika titiste jugosllave dhe klikat..., nuk janë gjë tjetër veçse një tog me baltë, ndërsa ju jeni një mal kreshnik. Ata janë shërbëtorë e qehallarë që bien në gjunjë para imperialistëve, ndërsa ju jeni revolucionarë proletarë sypatrembur, që guxoni të luftoni kundër imperialistëve.”
“...5. Mos i rrih e mos i shaj të tjerët. 6. Mos i prish të mbjellat. 7. Mos u bjerë më qafë femrave. 8. Mos i trajto keq robërit e luftës.” (fq. 374).
“Komunisti...duhet të kujdeset më shumë për partinë dhe për masat sesa për vehte” (fq. 284). “Ne komunistët jemi si fara, ndërsa populli është si toka...” (fq. 289).
“Le të lulëzojnë njëqind lule, le të konkurojnë njëqind shkolla...” (fq. 321).
“Për ta përvehtësuar me të vërtetë marksizmin, atë duhet ta studjosh jo vetëm ndër libra, por kryesisht nëpërmjet të luftës së klasave...” (fq. e fundit 331).
Mbi bazën e këtyne citateve ka punue dhe punon edhe sot “shoku” Ramiz Alia!...
Delegacione e specialista nga ma të ndryshmit u nisën nga Shqipnia për me marrë eksperiencë në Kinë, sesi mund të bahen tortura në Sigurimin e shtetit komunist shqiptar, për me arrijtë që një njeri i pafajshem me pranue akuzat false, se kështu i intereson PPSH...
Më tregonte një student shqiptar sesi një tren kalonte çdo ditë në qytetin Hanxhou i ngarkuem me profesora, ingjenjera e specialista që dinin gjuhë të vendeve të Evropës, të cilët i dërgonin dikund nga Tibeti, prej ku edhe nuk u këthenin kurrma...
Kujtoj një moment shumë rrënqethës të atij revolucioni që po u zhvillonte atëherë në Kinën e largët: Një pianistit të ri kinez me famë, gardistët e kuq i prenë krahun e djathtë në gjysëm për mos me mujtë me luejtë në pjano kurrma muzikën e Bet-hoven!...
Na dukej një gja e pabesueshme atëherë,... kjo vepër makaber e Shekullit XX...
Por, nuk do të vonojë ajo tragjedi që ndodhi mbas pak kohe tek na në Shqipni, që një Klerk të rinj shqiptar, Don Mikel Beltoja, në moshën 39 vjeçare, pse guxoi me vue gojë në Enver Hoxhën, para pushkatimit xhelatët e Sigurimit të shtetit e shkyen për së gjalli për gjymtyrësh. Udhëheqësi i këtyne masakrave Ramiz Alia duhet të kenë të shkrueme dhe kushedi sa gjana tjera në “kujtimet” e tija, që na as nuk dimë me i marrë me mend!..

Lufta e ftohtë mërriti me u çvleftësue vetvetiu. Bashkimi Sovjetik tue mbushë njena mbas tjetrës magazinat e armëve dhe tue shpenzue miljarda rubla për me mbajtë ushtrinë dhe sigurimin apo, siç quhej KGB- ja, nuk kishte ma asnjë mundësi me u justifikue për atë mjerim ekonomik në të cilin kishte arrijtë litari i lidhun në fytin e popullit ...Kjo gjendje edhe ma keq se atje mbizotnonte në gjithë shtetet socialiste ku, përfshihej edhe Shqipnia.
Shtetët e Bashkueme dhe Demokracitë Përendimore, nuk kishin nevojë fare me ba reklame se ecja e popujve të tyne drejtë mirkenjes fliste vetë. Potenciali ekonomik i SHBA, Anglisë, RFGjermane, Japonisë, Francës, Italisë, Kanadas dhe hopi i Kinës, ishin kapitulim i plotë i sistemit politik dhe ekonomik të BRSS. Regani ka meritën e madhe se dijti me ba kombinimin e supermacisë ekonomike me supermacinë ushtarake aksiomë të fitorës së Tij.
Kombinimi historik i tri figurave të mëdha: Papa Gjon Pali II, Ronald Regan dhe Mihajl Gorbaçov, do të sjellin edhe boshtin e Tokës për me i dhanë drejtim tjetër Historisë.
As Shqipnia nuk do të mundet me qendrue në balten ku e kishte ngujue komunizmi!
Vorrezat e 45.000 shqiptarve të vramë, të mbytun në tortura, të humbun në hetuesi, të pushkatuem, të hudhun ndër proska, të vdekun në internime, të vramë ndër kufinjë apo ndër kampe pune e shfarosje...vetëm në një Popull Shqiptar, afro 2 miljon në vitin 1974, do të bajnë që edhe Ata Heronj nga vorret shumë shpejtë do të thërrasin: “Liri, demokraci”!...

Nësa, Evropa ziente...Papritmas shikuesit e gjithë Botës njëditë u ngujuen para TV:
4 Qershor 1989...
Lajme nga Kina komuniste, direkt nga Sheshi TIEN AN MEN:
Qindra e mijra studentë Kinez kërkojnë Liri, Demokraci dhe Paqë!...
Lëvizje studentash, punëtorësh dhe mbarë një Kinë komuniste u shemb nën tanke...
Gjak, dhunë, armë, një Popull i çarmatosun që thërret: “Liri, Demokraci”!
Përleshje, rrahje, kamxhik, automatikë dhe arrestime...po, sa?
– As nuk ka me u ditë asnjëherë fjala “SA”?!...Kurrë!... as mos pyetni “SA”?..

I nderuem lexues! Ndalou tek këto foto që shikon nalt tek ky artikull!
Ai asht një djalë kinez para një tanku! Ai nuk ia liroi rrugën tankut...
Ai asht djali i një Nanës kineze...që, Ajo, e ka pa me sy djalin e vet aty!
E bashkë me Atë Nanë...e ka pa gjithë Bota!
Ai djalë ka sakrifikue jetën e vet për një Ideal: Për Liri.
Tash njëzet vjet, që nga data 4 Qershor 1989, në Sheshin Tien An Men nuk dihet sa djelmë e vajza vdiqen për Liri e Demokraci...nën dhunën komuniste, nuk dihet edhe sa u varrosen as tek na te Mali me gropa...pra, nuk dihet asgja tue fillue nga brigjet tona të Adriatikut, as nga Evropa Lindore e tue u ndalue në brigjet e Lindjes së Largët...
Po, Atyne qindra e qindra Nana Kineze, a Ju janë tha lotët që u derdhën n’Atë Shesh të Zi nga diktatura e pergjakëshme komuniste!?...
Jo, jo, lexues i nderuem, se ka endè Nana e motra edhe në Shqipni, që rrëkajtë e lotve u janë ba vija në fëtyrë...nga armët e pamëshirshme që u shprazën mbi loçkat e Tyne!
E, Nanat në gjithë Botën Një Zemër kanë!...

Këta pak rreshta në këte 20 vjetor, ia kushtoj në Nderim Vëllazënve e Motrave që ranë për Liri dhe Demokraci nën plumbat e komunistëve nga Populli i vogël Shqiptar e deri tek Populli ma i madh i Botës, Populli Kinez!... si dhe, një lule të freskët për atë ditë...
... Djalit Hero të Sheshit Tien An Men!...
Image
Melbourne, Qershor 2009.
''Skllavëria jonë vjen nga fakti se i nënshtrohemi Sundimit të Gënjeshtrës, se nuk ia çjerrim Maskën e nuk protestojmë kundër saj çdo ditë”:Martiri Polak, Frati Jerzy Popiełuszko. Në shqipë prej polonishtes Bep Martin Pjetri
"Ku asht Shpirti i Zotit, aty asht Liria"("Ubi spiritus Domini ibi libertas") At Gjergj Fishta
"Të vdekun kanë lindë ata, që Sot Heshtin!"Fritz Kolë Radovani
User avatar
Laert
Drejtues
 
Posts: 4430
Joined: 28 Jan 2009, 13:10

ME 10 QERSHOR 1924, DITËN E MARTE, ORA 19.40’,

Postby Laert » 07 Jun 2009, 09:47

Nga Fritz RADOVANI:
Image
TOGER NDOKË GJELOSHI HYNI NË TIRANË !..

Tue ju referue gazetës “Ora e Maleve”, të vitit 1924, do të ndodhemi para fakteve:
Njoftim zyrtar: Tiranë, 6 Prill 1924, ora 21. 15’,
– Sot ora 10.00 dy tregtarë amerikan të quejtun Bicok dhe Commen u vranë prej të panjohtunish në një pritë mbi rrugën Tiranë Shkoder, në vendin Mamuras...
Tiranë, Me datën 20 Prill 1924, ditën e dielë mbasdreke, në ora 17.00 kur Zotni Avni Rustemi bashkë me dy shokë po shkonte kah rruga e Arrës, pranë vorreve të Pashës, kur pau tue kalue andej Hoxhë Kadriun, i len shokët për pak kohë sa të takohej me kolegun e vet. Në këte çast një mullisë i quejtun Jusuf Reçi, tue i shkue mbrapa, e gjuen me revole nën shpatullën e majtë dhe ikë...
Tiranë: Me datën 22 Qershor 1924, ora 14. 30’ njoftohet se Avni Rustemi vdiq.
Populli i Shkodres, i mbledhun në Bashkinë e qytetit proteston: “Në Avni Rustemin kombi ka pa tipin e Idealit të vet. Vrasja e Tij ka dermue zemrat e Popullit të Shkodres...
Protestë e Asemblistave të Shkodres: Asemblistat e Shkodres, bashkë me një të Kosovës, i dërguen Kryesisë së Asemblesë dhe Qeverisë këte telegram: “Një plumb trathtar plagosë shokun tonë, Avninë Fatos...Ky plumb qillon jo vetëm Avniun tonë, shpëtimtarin e Atdheut, por shtron përdhé nderin e të gjithë përfaqsuesve të kombit...
Misët e Kuvendit Kushtetues: Hafiz J.Repishti, Don Ndre Mjedja, Eljaz Muka, At Ambroz Marlaskaj, Dervish Mitrovica, Shuk Gurakuqi, Xhemal Bushati, Luigj Koliqi, Ibrahim Gjyrezi, Nush Bushati.
Djelmënia e Shkodres vajton vdekjën e Avniut!
Shkodra veshet në zi...Të gjitha shtëpijat dhe dugajtë ku rrahte zemra shqiptare u veshën në zi, tue ngritun flamurët në gjysëm shtize me shirita të zezë, që kanë me vazhdue deri ditën e vorrimit. Mbas kësaj dite jazi do të mbahet i paharrueshëm në zemrat e të gjithë shkodranve. Me idhnim zemre këte shenjë nuk po e shohim në Zyrën e Prefekturës këtu, e besojmë se, autoritetët qendrore do ti japin urdhën edhe zyreve qeveritare.
Shoqnia “Bashkimi” me një mendim sa patriotik aq gjenial, emnoi Poetin e Kombit At Gjergj Fishta, për orator zyrtar në salikimin e thëmeluesit të vet.
Trupi i Avni Rustemit asht ba objekt pelegrinazhi në spitalin e Tiranës...
Trupi i Avni Rustemit do të vorrohet në Vlonë, pranë Ismail Qemalit...
Shqipnia mbarë vajton vdekjën e Avni Rustemit. 10.000 vetë shkojnë në Vlonë...
Shkodra ban meting...Ceremoni të madhnueshme...
Me 30 Qershor: Trupi i Avniut u bajt me nderim të madh nga Tirana në Durrës... dhe i stolisun me kunora e lule zbriti në skelën e Vlonës...
Në orën 14.30 filloi përcjellja nga 10.000 vetë dhe 300 përfaqsues të krahinave të ndryshme të vendit. Folën 17 orator... ndër të cilët Zoja Marigo, At Ali Tyrabi, Don Lazër Shantoja, At Gjergj Fishta, Imzot Fan S.Noli, etj.
Në emën të ushtrisë foli major Ibrahim Prishtina...
Ora 18.30 Avniu u vorros dhe mbi vorr u vunë 200 kunora me lule...
Vlonë 1 Maji 1924, Asemblistat nuk shkojnë në Tiranë:..Nënshkruejnë F.S. Noli, H.I.Repishti, At A.Marlaskaj, Sulejman Delvina, Sulejman Luxati, Xhemal Bushati, I.Tatzati, Q. Koculi, Kosta Paftali, I.Gjyrezi, Rasim Babameto, I.Xhindi, S.Koleka, Shuk Gurakuqi, Sif Kedhi, Fazlli Frashëri, Abdyl Kuçi, Nush Bushati, Numan Ferizi, Mustafa Tragjasi, Ali Këlcyra, Bahri Omari, Luigj Koliqi, Kol Tramara, Elez Muka.
“Ushtria Kombëtare qi asht ndera e Shqipnisë ju përgjigj burrnisht e atdhetarisht zanit të Popullit, tue rrokë pushkën kundër atyne trathtarve të flligtë qi guxojshin me luejtë me fatin e Atdheut...
Bicaj, me 3 Qershor 1924: Luftime të rrebta tek Kalaja e Dodës...bashibuzukët e A. Zogollit u thyen keqas...Ushtria Kombëtare arriti në Radomir...bashkë me Bajram Currin e Elez Jusufin nesër nisët për Peshkopi...
Vlonë, 3 Qeshor: Ushtria Kombëtare mori Beratin...arriti në Lushnje e Divjakë
Prej ballit të Lezhës kemi këta lajme me 4 Qershor 1924: Toger Ndokë Gjeloshi me një pjesë të fuqisë kombëtare, që ndodhet në Balldre, zuni pozicion në Mal të Rrencit, dhe preu rrugën ndërmjet Lezhës e Shëngjinit...
Rraboshtë, 8 Qershor: Ushtria Kombëtare mori Majën e Velës...
9 Qershor: Ushtria Kombëtare mori Lushnjen...
9 Qershor: Zbrazja e Tiranës, Lajme të sigurta qi marrim prej Tirane na tregojnë se Këshilltarë të naltë, ministra e deputet kanë ikë për Durrës dhe Itali...
Lezhë, 10 Qershor: Ushtria Kombëtare kaloi lumin e Matit dhe iu drejtue Tiranës...
Tiranë, 10 Qershor 1924: Pjesa prise e Ushtrisë Kombëtare nën komandën e Toger Z. Ndokë Gjeloshit, mbasi çarmatosi rrugës bashibuzukët e qeverisë, të cilve u mori një top e një mitraloz, hyni në Tiranë në orën 19.40’. Fuqia kombëtare mori me njëherë në dorë administratën dhe filloi çarmatimin e bashibuzukve. Në qytet mbretnon qetësi e plotë. Ahmet Zogolli kishte ikë pakës përpara nga Zalli i Herrit për në Mat.
Tiranë, 10 Qershor: Komandanti i vëprimeve , Kapiten Z. Mark Raka, arriti me një pjesë tjetër të Ushtrisë Kombëtare në Tiranë, në ora 23.25’...
Tiranë, 11 Qershor: Ushtria Kombëtare e ballit të Jugut...mori Elbasanin, Kavajën, Shijakun e Durrësin...pritët të arrijë sot në Tiranë komandanti i vëprimeve të Jugut, zotni Nënkolonel Kasem Qafzezi e z. Kapiten Ali Riza Prishtina, në krye të një batalioni...
Përveç Toger Z. Ndokë Gjeloshit e Kapiten z. Mark Rakës, qi arritën mbramë, sot erdhën me forcat e veta të ushtrisë prej Mamurasit edhe Kapiten Z. Lazër Mirashi, Toger Z. Spiro Kosova, Toger Z. Shan Vila e nëntoger Z. Gjekë Lekë Marashi. Arritën sot edhe Toger Vas Kiri, ushtarakët Dodë Nikolla, Mul Delia dhe një çetë e mirditës me Preng Ll. Gjonin e Zef Ndocin në krye... Bashkë me ta arriti edhe Z. Xhemal Bushati, me forcat e veta civile të Postribës dhe Hotit, që ka nën urdhën.
Bari Itali, 11 Qershor: Si dihet, këtu në Bari janë mbledhë shumica e qeveritarve të ikun nga Tirana...Studentat atje i kanë sha “trathtarë të atdheut”...
Sonte po niset për Tiranë: Mustafa Kruja, Zija Dibra, Ymer e Kapllan Deljallizi...
Shkoder, 12 Qershor: Mbas fitores në Tiranë, u nis atje për me festue bashkimin e Ushtrisë Kombëtare edhe komandanti i Përgjithshëm Z. Rexhep Shala, sot në ora 13,30’...
Ate e përcollën përfaqsuesit e Asemblistave të Shkodres, Z. Hafiz Ibrahim Repishti, Luigj Gurakuqi e Pjetër Bumçi. Prej Asemblistave përfaqsues të Kosovës ishin Z. Fahri e Dervish Mitrovica dhe, prej Parisë së Shkodres: Z.At Gjergj Fishta, Riza Cani, Ndoc Çoba e Don Lazër Shantoja. Nga Paria e Kosovës Z.Hasan Prishtina e Hysni Curri. Me këta u nis edhe Z. Qazim Koculi, përfaqsues i Vlonës, qi ndodhej në Shkoder...
Shpallja e Ushtrisë së Popullit Shqiptar
Tiranë, 17 Qershor 1924:...
“U falemnderës n’emen t’Ushtrisë, të gjitha atyne Bashkive, instituteve zyrtare e private e Etënve të besimeve të ndryshme, Kishës Autoçefale Shqiptare dhe të gjithë atyne zotnive që na uruen triumfin e lëvizjes së Ushtrisë Kombëtare, të cilve u apim edhe fjalën qi këtej e tutje, sado qi Ushtria nuk ka për t’u përzi në politikë dhe ka me kenë larg të hymit ndër duer të ndonjë partisë, nuk do të lejojmë askend e as një parti me dalë jashta udhës së drejtë. Nenkolonel Rexhep Shala.”.
Tiranë, 28 Qershor: Bajram Bej Curri mërriti në Tiranë...
Nga Y:
“PA DORCA”
Revolucioni i fundit kje ma i bukri e ma i lumnueshmi Revolucion në historinë tonë kombëtare; mund të thomi se kje edhe një Revolucion “Me Dorca”.
Opozita, edhe kur rrëmbeu armët e gjakut, deshtë të konservojë metodën e saj të matun e bujare që përdoronte kur kishte vetëm armën e fjalës. Por, Opozita sot ka ndrrue emnin: Sot quhet Qeveri! Ka ndrrue emën e lypset të ndrrojë edhe metodë. Opozita, e bame Qeveri hyn sot në fazën e dytë e ma të vështirën të programit të saj. Triumfi ma i plotë e kunorzoj fazën e parë: Qeveria e feudalve u rrëzue: putat u thyen; me formimin e Kabinetit të Ri, Shteti Shqiptar hyn për të parën herë e përnjëmend në udhën përparimpruese të demokracisë; por, përmbi këta thëmele të reja Qeveria do të ndërtojë!
Kjo vepër ndërtimi asht faza e dytë e Opozitës së vjetër, asht përlimi, asht krejt Programi i Qeverisë së Re.
Kemi lexue me shumë interes njëzet pikat e programit qeveritar, të cilin na deri tashti e kemi lanë pa asnjë koment. Komentët ma të mira të programeve janë faktet, janë zbatimet: E, prandej, presim! Na sot duem vetëm ti shtimë në mend Qeverisë mënyren me të cilën programet, prej letres, dalin në vepra. Nuk kishim me dashtë kurr që edhe për këte Qeveri të thohet dikur: “Ideali kje anderr, realiteti mjerim!” (Goethe, Faust).
Vepra e ndërtimit, si dihet, asht shumë ma e vështirë se ajo e rrenimit; me rrenue mundët edhe një llac, por vetëm ustahi mund të ndërtojë. Populli ka kërkue një Qeveri të drejtë. “Mbretnimi i ligjit dhe i drejtësisë” kje premtimi kategorik i Opozitës. Populli tue lypë një Qeveri të drejtë, kërkon me këte një Qeveri të fortë: Të fortë pse ashtu asht e drejtë dhe, të drejtë se ashtu asht e fortë.
Pat thanë një filozof se “i pari konçesion me të cilin një qeveritar pranon kërkesat e paligjëshme të të sunduemve, asht e para kambë e shkallës që do ta çojë ate tek litari”.
Tue kërkue një Qeveri të fortë nuk lypim një Qeveri brutale; metodat brutale i kemi dënue e i dënojmë; nuk i kemi durue dhe as nuk i durojmë.
Por, edhe dënojmë metodën e “masave gjysmake”, e “mbylljes së një syni” dhe të “favorëve”. Kërkojmë që ligji të mbretnojë gjithnjë, gjithkund e për të gjithë sovran: Lypim një dorë të fortë, një dorë që kur të jetë nëvoja, të bahet edhe grusht! Lypim që mbas sodit në Shqipni ma i madh të jetë topuzi se hatri: Lypim me një fjalë një Qeveri “Pa Dorca”.
Në këte forcë, në këte intransigencë absolute para ligjit dhe drejtësisë, rrin siguria e realizimit të atyne reformave që do t’i apin një fëtyrë e një fat të ri Shqipnisë.
Pika ma në shenjë e ma me randësi e Programit të Qeverisë asht e pesta, ku shpallët: “shrranjosja e feudalizmit, çlirimi i Popullit dhe vëndosja e Demokracisë në Shqipni”.
Si mund të shpresohet një reformë kaq radikale pa një forcë që të jetë radikale?
Kishin me u tregue njëmend shumë “naiv” ata që besojnë se me konfiskimin total të pronave të bejlerve, shrranjoset përfundimisht feudalizmi në Shqipni. Feudalizmi nuk e ka rrajën në prona, por ma fort në mentalitet; po nuk u shrranjos ky pra, po nuk u shrranjos feudalizmi shpirtnor, Flamurin e Demokracisë nuk do ta shohim kurr të ngritun në qiellin e Atdheut. Kujdesi kryesor i Qeverisë së Re, lufta ma e rrebtë e idealizmit do të qellojë humbjen e shpirtit feudal, humbjen politike të atyne njerzve të cilët, pa kenë bejlerë, pa pasë vorr në shpatull, (asgja mbas shpirtit – shen. em FR) si thonë malësorët tonë, kanë shpirtë e mentalitet bejlerësh, domethanë, pretendime sovraniteti mbi një popull që e konsiderojnë skllav.
Qeveria do t’i hapin mirë sytë aq ma fort që këta njerzë shpirtnisht feudal, nuk janë vetëm ata të dëbuemit , ata që do të dënohën, por janë edhe shumë ndër ata që sot na shitën si demokrat! Njerzit amorfë, oportunista, të këthyemit e orës së fundit, njerzë në kapërcyllë, për të cilët arësyeja dhe e drejta rrinë tek ai që ka forcën në dorë. Ata që për tri vjet rresht përdorën dajakun kundër nacionalistave, nuk mund të konsiderohen patriot se, në tri javët e fundit rrokën armët në rradhët e tyne; lypset diçka ma tepër me kenë patriot se me quejtë sot kulimisht “Zogolloviq” atë që dikur e quente “shpëtimtari i Atdheut”!
Metamorfoza të tilla nuk janë tjetër veçse qyme ujkut!...
Zemërgjanësia me këte çetë njerzish asht ligështi e trathti: Ligështi ndaj tyne, trathti ndaj Popullit.
Kemi ndigjue se një nga të ikunit prej qeveritarve të përparshëm i paska thanë dikuj në Bari: “I doli fjala oratorit të Orës së Maleve: Avni Rustemi pau e na sot po kjajmë! Por do të shohë ma, e atëherë, kemi me qeshë!”.
“Qeveria ka me krye plotësisht programin e saj atëherë kur trathtarët e popullit mos të mundën me qeshë ma kurr mbi kurrizin e Popullit!”.
Trathtarët do të kujtohen qyshë tash se Qeveria e sotme, Qeveria e Revolucionit ma të bukur e shpallun mbi kufomen e Avni Rustemit, Qeveria e Demokracisë, Qeveria e kryesueme prej një Fan Nolit dhe, e formueme prej nacionalistave ma në za dhe të vjetër, asht një Qeveri e cila, pse nuk ka në krye o anash njerzë despotë me fuqi përsonale, ka fuqi t’amshueme të ligjit dhe të drejtësisë.
Të mendojnë mirë qeveritarët e sotëm se mosrealizimi i Programit të shpallun nuk shënon vetëm falimentimin e përsonave të tyne, por edhe falimentimin e një Ideali!
Y. (Don Lazër Shantoja).

Shënim për pjesën e parë:
Mendoj që materiali që ju paraqita asht konkret dhe nuk ka nëvojë për koment.
Kam shkrue në data dhe orë të caktueme zhvillimin e Revolucionit Demokratik të Qershorit 1924, si mbas Fletorës së Asaj kohë “Ora e Maleve”.
Kjo asht pjesa e parë e një studimi që kam ba për këte temë aq shumë të lanun mbasdore dhe të shtrembnueme në pothuej krejt historinë e shkrueme të Shqipnisë.
I madhi Faik Konica thotë: “Armiku i shqiptarit është vetë shqiptari!”

Melbourne, 2009.
''Skllavëria jonë vjen nga fakti se i nënshtrohemi Sundimit të Gënjeshtrës, se nuk ia çjerrim Maskën e nuk protestojmë kundër saj çdo ditë”:Martiri Polak, Frati Jerzy Popiełuszko. Në shqipë prej polonishtes Bep Martin Pjetri
"Ku asht Shpirti i Zotit, aty asht Liria"("Ubi spiritus Domini ibi libertas") At Gjergj Fishta
"Të vdekun kanë lindë ata, që Sot Heshtin!"Fritz Kolë Radovani
User avatar
Laert
Drejtues
 
Posts: 4430
Joined: 28 Jan 2009, 13:10

Next

Return to Diktatura Komuniste

Who is online

Users browsing this forum: No registered users and 1 guest

cron