Lexuar 8592
Jozefina Topalli në sytë e një ish studenteje.
Si një ish studente e Fakultetit të Drejtësisë në Universitetin “Luigj Gurakuqi” të Shkodrës, kam qënë pjesë e auditorëve ku zonja Jozefina Topalli jepte “Të Drejtën Publike”. Prezantimi i parë me Profesoreshën Topallin, që në atë kohë ishte N/Kryetare e Kuvendit të Shqipërisë ka qënë i çuditshëm për ne studentët e auditoreve, por jo për atë. Pyetja për secilin ishte Djali/Vajza i kujt je dhe ku banon?

Brenda pak minutash Jozefina Topalli pati një panoramë të qartë të perberjes gjeografike të atij kursi. Po në atë prezantim Profesoresha Topalli kuptoi me sa duket kush ishin fëmijët e komunistëve, demokratëve, ballistëve, zogistëve e kështu me radhë. Dhe ai prezantim shërbeu deri në fund në raportin student-pedagog me zonjën Topalli..

Në tentativën ndoshta për të qënë në avangardë, leksionet “E të Drejtës Publike” të Jozefina Topallit në 97-tën, ishin një perkthim i çale i programit studimor të Universitetit të Bolonjës, ku nuk ekzistonte asnjë nga shenjat e pikësimit. Mund të duket një detaj i parëndësishëm, por në jurisprudencë një presje, apo pikë ka shpëtuar koka njerëzish. Topalli në leksionet e saj, nuk mendonte për këtë, ose nuk kuptonte që për një jurist, FJALA është një shkencë ekzakte. Jo vetëm matematika, aq e dashur për të.

Një tjetër kujtim i imi me zonjën Topalli në rrobën e pedagoges, ishte mungesa e pedagogjisë në komunikim. Në diskutimet e lira me studentet, të gjithë ishim të kujdesshem teksa bëheshim pjesë e debatit, sepse një liri e tepërt mendimi nga ana jonë, veçanërisht nëse anonte “majtas”, – do thoshte humbje e vitit shkollor. Kështu i ndodhi një studenteje një vit më të madhe se ne, e cila “Të Drejtën Publike” nuk e mori deri ne vitin e diplomës.

Kohë më vonë në punën time si gazetare, – pasi juriste s’mund të behesha si një vajze e një ish-komunisti në Shkodër, – vëreja që për disa “gazetarë të qendrës”, Jozefina Topalli ishte si ato ikonat që shohim në kishë. Rrethohej nga një aureole pafajësie dhe tolerance që kurrë nuk e ka pasur dhe që ne shkodranët e njihnim shumë mirë. Përkundrazi, si viktimë e luftës së klasave në kohën e monizmit, Topalli krijoi një tjetër luftë klasash, por në rolin e persekutores që në auditorët e universitetit të Shkodrës.

Ajo e nxori fare mirë këtë anë të saj kur ju dha një pushtet: Arbitrimi i Kuvendit të Shqipërisë. Zonja Topalli është intolerante në natyrën e saj dhe këtë e dinë fare mirë edhe PD-istët e Shkodrës, ato rrogëtarë të mjerë të teatrit, të qendrave kulturore, mësues, pedagogë që dolën këto ditë për të mbrojtur një shtrembërim të turpshëm të kryetares së parlamentit, ndaj deklaratës së kreut të shtetit Bamir Topi.
Ata e dinë edhe që kjo “luftë” ndaj Topit ka një shpjegim të dukshëm, që s’ka të bëjë me dialektet e gjuhës.

Në përfundimin e mandatit të presidentit, Bamir Topi është rival i fortë brenda së djathtës. Qëllimi justifikon mjetin, qoftë dhe përmes ndarjes krahinore, fetare, kulturore, dialektike që Jozefina e ka më shumë qejf. Këtë gjë ka bërë në Shkodër, ku kartën fetare e luan sa herë dëshiron dhe në kandidimet për deputete apo kryetare bashkie nga PD-ja. Pas kaq vitesh, mendoj që Topalli duhej të kishte dhënë “Të Drejtën Romake”, meqë në karrierën e saj politike ka ndjekur vetëm një parim: Përça dhe Sundo!
Brunilda Dibra
Tetor 2011