Lexuar 1487
Një breshëri zjarri i vërtetë, i nxitur nga paralajmërimet dhe kërcënimet ndaj qeverisë, është ngritur kundër mundësisë që Italia të nënshkruajë Memorandumin e Mirëkuptimit të projektit “Një Rrip, Një Rrugë”, përgjithësisht i përcaktuar nga të gjithë si “Rruga e Mëndafshit”. Shtetet e Bashkuara çuan zërin kundër dhe menjëherë morën mbështetjen nga disa përfaqësues të Bashkimit Evropian.

Por çfarë është “Një Rrip Një Rrugë”?
Është një plan global investimesh i krijuar në 2013-tën dhe ku u përfshinë 67 vende që kanë nënshkruar “Memorandumin e Mirëkuptimit”. Investimet deri më tani kanë kapur shifrën 8000 miliardë Euro, ku Pakistani është vendi më i përfshirë me një investim prej 60 miliardë dollarësh.

Plani parashikon ndërtimin e infrastrukturave siç janë rrugët, hekurudhat, portet, termocentralet, për të mbështetur vëllimin e shkëmbimit tregtar mes vendeve. Plani bazohet në dy drejtime kryesore që nga Lindja në Perëndim me dalje në Evropë. Me tokë kalon nëpër Azinë Qendrore dhe me detë që përshkon Oqeanin Indian arrin deri në Afrikë dhe shkon deri në Veri përmes Mesdheut. Italia do të ishte një prizë natyrore për këtë rrugë dhe në këtë drejtim një investim i fortë kinez pritet të përmirësojë dhe zgjerojë përceptimin e portit të Trieste.

Kina do të luante rolin e financuesit të projektit dhe huamarrësit të fondeve. Lehtësia e Pekinit përveç asaj për t’u bërë përfundimisht një pikë referimi me rëndësi absolute për zhvillimin ekonomik ndërkombëtar, gjithashtu qëndron në mundësinë e shkarkimit të tepricave të produkteve të tij dhe në të njëjtën kohë, duke u bërë kreditor i vendeve të borxhit.

Projekti ka merita dhe avantazhe metodike si për ekonominë ashtu edhe për marrëdhëniet ndërkombëtare të Italisë, përfshirë rivendosjen e bilancit tregtar me Kinën, por mantra(strumenti i të menduarit( e përdorur nga Sh.B.A dhe BE-ja është që Roma duhet të heqë dorë nga kz plan për ti ndejur besnik paktit Atlantik. Kjo do të thotë që një partneritet në ndërtimin e infrastrukturës me financimin e Pekinit do të përfaqësonte një “kërcënim serioz”.
Kundërshtimi i SH.B.A për projektin është i dukshëm: megjithëse i fshehur keq nga një “rekomandim”, ajo ka shijen e hidhur të një urdhëri që i jepet protektoratit të vet. Në mënyrë të veçantë, ekziston edhe një aspekt i rëndësishëm politik: Italia hyn në një projekt të zhvillimit ekonomik ndërkombëtar që nuk është i udhëhequr nga SH.B.A, përkundrazi kundërshtohet nga Shtetet e Bashkuara. Shtetet e Bashkuara nuk mund të mbajnë një projekt të tillë i cili në të vërtetë, do t’i vendoste ata në një situatë margjinale në një pjesë të rëndësishme të botës.

Uashingtoni është thellësisht i shqetësuar nga një vend që është konkurrenti i tij politik dhe tregtar (dhe ndoshta së shpejti edhe ushtarak) që merr një rol strategjik. Sidoqoftë është pak qesharake ky alarm kundër “ekspansionizmit kinez” të vijë pikërisht nga ata që për mbi 70 vjet kanë kontrolluar institucionet monetare ndërkombëtare, tregjet, rrugët e komunikimit, korridoret e ajrit dhe hapësirës, ​​burimet kryesore të detit, tokës dhe nëntokës duke impunuar roli e xhandarit botëror për të garantuar dominimin në një drejtim.
Po ashtu të vazhdojë fushatën ndërkombëtare kundër Huawei, i akuzuar si një instrument i sofistikuar i spiunazhit kinez.
Në realitet, tenderi për instalimin dhe zbatimin e teknologjisë 5G i sheh kinezët në një avantazh të qartë teknologjik dhe duke pasur parasysh grupin e zonave në të cilat mund të përdoret rrjeti i ri humbja në fushen teknologjike të Sh.B.A-ve nuk do të lidhet vetëm me komunikimet por do të bëhet shenjë e një përmbysjeje të konsiderueshme të përparësisë teknologjike midis Sh.B.A.-së dhe gjigantit të Lindjes.

Alarmi amerikan nuk ka asnjë lidhje me arsyet e supozuara të sigurisë, duke e marrë të mirëqënë që SH.B.A është garantuesi i sigurisë edhe pse në 243 vjet histori, ka 221 ndërhyrje ushtarake në konflikte në 4 cepat e planetit. Pa dashur të kujtojmë se vetëm që nga fundi i Luftës së Dytë Botërore 37 vende kanë parë tokën e tyre të pushtuar nga ushtarët me yje e vija. Prandaj siguria amerikane është një term i pavend. Uashingtoni po lufton kundër Kinës, Rusisë, Indisë dhe të gjitha ekonomive në zhvillim.

Amerika përpiqet të parandalojë “udhëzuesit” e zhvillimit të tregjeve që nuk janë nën kontrollin e tyre dhe ata që nuk paguajnë “dantellën” financiare, kjo është kuota që kërkon SH.B.A për transaksionet e dollarit. Kur tregjet dhe marrëdhëniet zhvillohen në mënyrë të pavarur ose edhe në kundërshtim me vullnetin e SHBA, atëherë si për çudi çështja nuk është më ekonomiko-tregtare por si me magji kthehet në siguri kombëtare.

Evropianët janë rreshtuar kundër pranimit italian, por nuk është e qartë se ku qëndron problemi: Italia – anëtare themeluese e Bashkimit Evropian – do të zbatonte atë që predikon B.E-ja në të gjitha mënyrat, d.m.th., globalizimin e tregjeve dhe investimet në gjeometritë e ndryshueshme. Por si duket në Bruksel mendojnë se janë mundësi të rezervuara vetëm Berlinit ose Parisit. Kështu që kryeministri Mattarella bëri mirë që ndaloi kritikat hipokrite dhe presionet europiane ndaj Romës, duke riafirmuar se nuk ka arsye alarmi dhe se Italia tashmë ka legjislacion që e mbron modelin tonë të biznesit.

Sigurisht, frika e teknokratëve të Brukselit bazohet edhe në faktin se përveç rëndësisë më të madhe gjeopolitike, të ardhurat që Italia do të merrte nga hyrja në projekt do të përmirësonin P.B.B-në tonë, duke zvogëluar kështu anasjelltas kontrollin e Brukselit në llogaritë publike italiane. Po ashtu rezultojnë paradoksale dhe të paqarta – “shqetësimet” evropiane për një borxh të mundshëm me Kinën konsideruar “rrezik të lartë” duke insinuuar se Pekini është një kreditor i pamëshirshëm: në një kohë kur do të ishte e mjaftueshme për të pyetur grekët se cili është rreziku i të pasurit borxhe ndaj kreditorit B.E, se si kjo fryhet artificialisht dhe çfarë vuan në rast të paaftësisë paguese.

Por për Romën pengesa kryesore është SH.B.A, e angazhuar për të paktën një dekadë në një luftë të dëshpëruar për të përmbajtur ekonomitë konkurruese dhe atë kineze në veçanti e cila e frikëson më shumë. Për të garantuar avantazhin e tyre strategjik në tregtinë ndërkombëtare, ata përdorin doktrinën e rreme të të drejtave të njeriut dhe armët e sanksioneve për të parandaluar konkurrencën e lirë të së cilës ata janë vetëshpallur paladins.

Në fakt pas zhvillimit Kino-Rus, ata zgjodhën të përdorin kërcënimin ushtarak, tarifat dhe sanksionet si mjetet kryesore në politikën e tyre. Kur madhësia e kundërshtarit lejon, ka plane të brendshme destabilizimi, ku nuk rekomandohen ndëshkime tregtare dhe financiare. Qëllimi është të riafirmoni udhëheqjen politiko-ushtarake dhe ta përdorni atë për të garantuar përparësi tregtare dhe financiare pa të cilat ekonomia e tyre tashmë çaluese do të hynte në një krizë të pakthyeshme. Shtetet e Bashkuara nuk ofrojnë plane ndërhyrjeje në infrastrukturë në asnjë koordinat gjeografike e aq më pak projekte të rehabilitimit mjedisor: ndërhyrja e tyre ka për qëllim vetëm parandalimin e vendeve të tjera nga planifikimi i punimeve dhe punimet për zhvillimin e tyre. Në pamundësi të rritjes ata përpiqen të parandalojnë të tjerët të rriten.

Nënshkrimi i Memorandumit të Mirëkuptimit nuk paraqet në vetvete një aderim të caktuar dhe përfundimtar për të gjithë projektin, por ideja e vetme që Italia mund të diversifikojë marrëdhëniet e saj tregtare dhe politike dhe se është pjesë e një hipoteze të zhvillimit global është lajm i mirë në vetvete. Ne duhet të vazhdojmë.

Kina nuk mund dhe nuk duhet të përfaqësojë një pengesë “politike” për zhvillimin e vendit tonë, i cili nëse me të vërtetë dëshironte të ngrinte shiritin e kalibrit të saj demokratik, mund të pushonte së zbatuari sanksione për përfitimin ekskluziv të Shteteve të Bashkuara dhe Gjermanisë dhe ndoshta vetëm për të dhënë një shembull, të tërheqjes së furnizimeve me armë në Ryad për të filluar ndalimin e genocidit në Jemen.

Il Presidente della Repubblica Sergio Mattarella con Xi Jinping, Presidente della Repubblica Popolare Cinese.
(foto di Francesco Ammendola, ufficio stampa Presidenza della Repubblica)

Xi-Jinping do të jetë në Romë javën e ardhshme për bisedime të nivelit më të lartë në mënyrë që të përgatis viziten e Presidentit Kinez në Itali me supozimin e aderimit të memorandumit që qëndron ende dhe është një lajm shumë i mirë.

Lega Nord partia tradicionale e së djathtës italiane, pretendon të jetë “sovrane”, por merr urdhra të vazhdueshme nga Uashingtoni deri në detaje. 5MS(5 yjet) duket se duan të ruajnë ekuilibrin, por Di Maio pritet të vizitojë Uashingtonin, ku vetëm kërcënimet dhe thirrjet për bindje do e presin atë.
Pra është e mundur që mund të ketë pasoja të brendshme në iniciativën e mazhorancës qeveritare. Por ne jemi aq të pa mësuar me pengesat e interesit kombëtar saqë na duket se marrim diçka të mirë edhe kur asgjë nuk përpiqet ta dallojë nga më e keqja.
Fabrizio Casari
Përgatiti në shqip proletari.com